திரைப்படத் தணிக்கை அதிகாரத்தை மாநில பட்டியலுக்கு மாற்றுக - ரவிக்குமார்

விஸ்வரூபம் திரைப்படம் ஏற்படுத்தியிருக்கும் சர்ச்சை இப்போது அடுத்த கட்டத்தை எட்டியிருக்கிறது. மத்திய மாநில அரசுகளின் அதிகாரம் தொடர்பான பிரச்சனையாக அது இப்போது உருவெடுத்திருக்கிறது.ஒரு திரைப்படத்தை பொதுமக்கள் பார்க்கலாமா என்பதற்கான சான்றிதழ் வழங்கும் அதிகாரம் அரசியலமைப்பு சட்டத்தில் மத்திய பட்டியலில் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அப்படி சான்றிதழ் வழங்கும் படத்தால் சட்டம் ஒழுங்கு பிரச்சனை ஏற்படும் எனக் கருதினால் மாவட்ட நீதிபதி அந்தஸ்தில் இருக்கும் மாவட்ட ஆட்சியர் அந்தப் படத்துக்கு தடை விதிக்க முடியும் .இந்த அதிகாரத்தை தற்போதிருக்கும் திரைப்பட தணிக்கைச் சட்டத்தின் பிரிவு 13 (1) வழங்குகிறது. இந்த அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி அவர் தனது மாவட்ட எல்லைக்குள் ஒரு படத்துக்குத் தடை விதிக்கமுடியுமே தவிர ஒட்டுமொத்த மாநிலத்திலும் தடை செய்ய அவருக்கு அதிகாரமில்லை.

இப்போது விஸ்வரூபம் படத்தைத் திரையிட அனுமதிக்கவேண்டும் எனக் குரல் கொடுப்பவர்கள் எவரும் அடிப்படையான இரண்டு கேள்விகளை எழுப்பவில்லை:

1. பல மொழிகள் பேசும் மக்கள் வாழும் இந்தியாவில் திரைப்படங்கள் அந்தந்த மாநில மொழிகளிலேயே தயாரிக்கப்படுகின்றன. அவ்வாறு தயாரிக்கப்படும் அந்தத் திரைப்படங்களைத் தணிக்கை செய்யும் அதிகாரம் மாநில அரசுகளின் கையில்தான் இருக்கவேண்டுமே தவிர அது மத்திய அரசிடம் இருக்கக்கூடாது.மாநில அளவில் மத்திய அரசு ஆலோசனைக்குழுக்களை வைத்திருந்தாலும் அதிகாரம் என்பது மையப்படுத்தப்பட்ட மத்திய திரைப்படத் தணிக்கை  வாரியத்திடமே உள்ளது. தமிழில் தயாரிக்கப்படும் ஒரு படத்துக்கு மும்பையில்கூட தணிக்கைச் சான்றிதழ் பெற முடியும் என்ற நிலைதான் தற்போது உள்ளது. இது மாநில உரிமைக்கு எதிரான ஒன்று அல்லவா? மாநில உரிமைகளுக்காகப் போர்க்குரல் எழுப்பும் தமிழக அரசியல் கட்சிகளோ தமிழ்த் தேசிய உணர்வாளர்களாகத் தம்மைக் காட்டிக்கொள்ளும் தமிழ்த் திரைத்துறை பிரமுகர்களோ ஏன் இதற்காகக் குரல் எழுப்பவில்லை? மாநில எல்லைகளைப் பார்க்காமல் தமிழ்த் திரைப்படத் துறையினர் பிற மாநிலங்களில் போய் தமது திரைப்படங்களுக்குச் சான்றிதழ் பெறுவது ஏன்?

2. சுதந்திர இந்தியாவில் சினிமா தணிக்கையின் சாதக பாதகங்களைப் பற்றி ஆராய்வதற்காக ஓய்வுபெற்ற பஞ்சாப் மாநில தலைமை நீதிபதி ஜி.டி.கோஸ்லா அவர்களின் தலைமையில் ஆணையம் ஒன்று 1968 ஆம் ஆண்டு அமைக்கப்பட்டு அது தனது அறிக்கையை 1969இல் சமர்ப்பித்தது. தணிக்கை வாரியம் என்பது சுதந்திரமான தன்னாட்சி அதிகாரம் கொண்ட அமைப்பாக இருக்கவேண்டும் மத்திய அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்ககூடாது என அது பரிந்துரைத்தது.தணிக்கை விதிகள் அந்த சுதந்திரமான அமைப்பினால் உருவாக்கப்படவேண்டும் என அது கூறியது. அதன் பின்னர் 1970 இல் வேறொரு வழக்கில் உச்சநீதிமன்றத்திடம் கருத்து தெரிவித்த மத்திய அரசு சென்சார் போர்டு விதிகளை மாற்றி அமைக்க ட்ரிப்யூனல் ஒன்றை அமைப்பதாக வாக்குறுதி அளித்தது. 1978 இல் செய்தி ஒலிபரப்புத் துறை அமைச்சராக இருந்த  எல்.கே.அத்வானி அவர்கள் அந்த வாக்குறுதியை மறு உறுதி செய்தார். ஆனால் அந்த வாக்குறுதி இன்றுவரை நிறைவேற்றப்படவில்லை. இதுபற்றி ஏன் தமிழ்த் திரைப்படத் துறையினர் இதுவரை வாய்திறக்கவில்லை ?

திரைப்படத் தணிக்கைச் சட்டத்தைத் திருத்தவேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது என தற்போது மத்திய அமைச்சர்  மனிஷ் திவாரி கூறியிருக்கிறார்.மத்திய அரசால் சான்றிதழ் வழங்கப்பட்ட ஒரு திரைப்படத்துக்கு மாநில அரசு தடை விதிப்பதைத் தடுக்கும் நோக்கத்தோடே இந்தக் கருத்தை அவர் சொல்லியிருக்கிறார். இது கடுமையாகக் கண்டிக்கப்படவேண்டிய ஒன்றாகும். அத்தகைய முயற்சியில் மத்திய அரசு  இறங்கினால் அது மாநிலங்களின் கடும் எதிர்ப்பை சந்திக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.

விஸ்வரூபம் படத்தைத் திரையிட இன்னும் சில நாட்களில் அனுமதி கிடைத்துவிடலாம்.அதன்பின் இந்தப் பேச்சு ஓய்ந்துபோய்விடும்.தமிழ்நாட்டில் அமைதி நிலவினால் போதுமென நினைப்பவர்கள் இத்துடன் இந்தப் பிரச்சனையை விட்டுவிடுவோம் என  வேறு விஷயங்கள் நோக்கி நகர்ந்துவிடலாம். ஆனால் கலையின் சுதந்திரம் , மாநில உரிமைகள் குறித்து அக்கறை உள்ளவர்கள் இந்த சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு எழுப்பவேண்டிய கோரிக்கை இதுதான்:

* தற்போது மத்திய பட்டியலில் இருக்கும் திரைப்படத் தணிக்கை அதிகாரம் மாநில பட்டியலில் சேர்க்கப்படவேண்டும்.இதற்காக தமிழக சட்டப்பேரவையில் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்படவேண்டும்.

* சுதந்திரமும் தன்னதிகாரமும் கொண்ட மைப்பாக மாநில தணிக்கை வாரியம் உருவாக்கப்படவேண்டும். அதன் தலைவர் உயர்நீதிமன்ற நீதிபதியின் அந்தஸ்தில் இருக்கவேண்டும்.அதன் உறுப்பினர்கள் அந்த வாரியத்தின் ஊதியம் பெறும் முழுநேரப் பணியாளர்களாக இருக்கவேண்டும் என கோஸ்லா கமிட்டி சொன்ன பரிந்துரை ஏற்கப்படவேண்டும்.
 

விஸ்வரூபம்' பிரச்சனையை முன்வைத்து சில கேள்விகள் - ரவிக்குமார்

விஸ்வரூபம் திரைப்படம் குறித்த சர்ச்சை மேலும் தொடரும் என்ற நிலை இப்போது ஏற்பட்டிருக்கிறது. ராமநாதபுரம் மாவட்டத்திலும் சென்னையின் சில பகுதிகளிலும் திரையரங்குகளின்மீது தாக்குதல்கள் நடத்தப்படுவதாக செய்திகள் வெளியானபோதே உயர்நீதிமன்றம் மீண்டும் தடை விதிக்கும் என்பதை யூகிக்க முடிந்தது. இந்தத் தடை  இஸ்லாமியர்களுக்குத் தற்காலிக மகிழ்ச்சியைத் தரலாம்.ஆனால், பொதுஜன அபிப்ராயம் அவர்களுக்கு எதிராக வலுப்பெற்றுவருவதை அவர்கள் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.இது அவர்களுக்கு நீண்டகால பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்பதை அந்த சமூகத்தைச் சேர்ந்த தலைவர்கள் உணரவேண்டும்.

விஸ்வரூபம் திரைப்படத்தில் சில காட்சிகளை நீக்குவதென்று சில இஸ்லாமிய தலைவர்களோடு பேசி முடிவுசெய்திருப்பதாக கமலஹாசன் இப்போது அறிவித்திருக்கிறார். இப்படியொரு முடிவு எட்டப்படாவிட்டாலும்கூட தற்போது விதிக்கப்பட்டிருக்கும் தடை உச்சநீதிமன்றத்தில் நிச்சயம் நீக்கப்படும். இதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை. திரையரங்குகளின்மீது நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்களை தடை விதிப்புக்கான காரணமாகக் காட்டி உயர்நீதிமன்றத்தில் வாதாடிய தமிழக அரசு அப்படி தாக்குதல் நடத்தியவர்களைக் கைதுசெய்திருக்கிறோம் என்று இந்த வழக்கு உச்சநீதிமன்றத்துக்குப் போனால் அங்கு தெரிவிக்கும் என நாம் நம்பலாம்.கூடங்குளம் போராட்டக்காரர்கள் இந்த அரசால் எப்படி ஏமாற்றப்பட்டார்கள் என்பது இதற்கொரு சான்று.அதை இஸ்லாமிய சகோதரர்கள் நினைவில் கொள்ளவேண்டும்.  

விஸ்வரூபம் திரைப்படம் தொடர்பான சர்ச்சையை முன்வைத்து சில விஷயங்களை நாம் விவாதிக்கவேண்டும்: 

1. ஒரு திரைப்படத்துக்கு சான்றிதழ் வழங்கும்போது திரைப்படத் தணிக்கைத் துறையின் விதிமுறைகளை சென்சார் போர்டு உறுப்பினர்கள் நினைவில் கொள்கிறார்களா ? அந்த விதிமுறைகளைப் படித்துப் பார்த்தால் எழுபத்தைந்து சதவீத தமிழ்த் திரைப்படங்களில் வெட்டவேண்டிய காட்சிகள் இருக்கின்றன என்பதை உணரமுடிகிறது.வன்முறையைப் போற்றவோ நியாயப்படுத்தவோ கூடாது என்பது அதன் முதல் விதி. இந்த விதியை சரியாகக் கடைபிடித்திருந்தால் ரஜினி,விஜய்,அஜித் படம் ஒன்றில்கூட சண்டைக்காட்சிகள் இடம்பெற்றிருக்கமுடியாது. நீதிக்காகத் தானே அந்தப் படங்களில் கதாநாயகர்கள் சண்டைபோடுகிறார்கள் என கூறப்படலாம். ஒரு மனித உடல் எந்த அளவுக்கு வன்முறையைத் தாங்கும் என்பதுகுறித்த புரிதலை பார்வையாளர்களிடம் முற்றாக அழிக்கும் விதமாக அந்த சண்டைக்காட்சிகள்  அமைந்திருக்கின்றன. அந்தக் காட்சிகளைப் பார்க்கிறவர்கள் ஒரு மனிதனை கட்டையால் அடிக்கவோ இரும்புக் கம்பியால தாக்கவோ கத்தியால் வெட்டவோ தயங்க மாட்டார்களில்லையா?

2.வன்முறைக் காட்சிகளில் குழந்தைகள் ஈடுபடுவதுபோலவோ,வன்முறைக்கு ஆளாவதுபோலவோ அவர்கள் அததகைய காட்சிகளைப் பார்ப்பதுபோலவோ திரைப்படங்களில் காட்டக்கூடாது. மாற்றுத் திறனாளிகளை கேலிசெய்வதுபோலவோ அவமதிப்பதுபோலவோ காட்டக்கூடாது என்பது மூன்றாவது விதி. நமது திரைப்படங்களில் இந்த விதி கடைபிடிக்கப்படுகிறதா? 

3.மத இன சமூக ரீதியில் ஒருவரைப் புண்படுத்தும் விதமான சொற்களோ காட்சிகளோ இடம்பெறக்கூடாது என்பது பன்னிரெண்டாவது விதி. தற்போதைய சர்ச்சை இந்த விதியின்கீழ் வரக்கூடியது. இஸ்லாமியர் குறித்த 'ஸ்டீரியோடைப்' படிமத்தை இந்தியத் திரைப்படங்கள் எப்படி மீண்டும் மீண்டும் பார்வையாளர்களின் மனங்களில் பாதிக்கின்றன  என்பதுபற்றி ஏராளமான ஆய்வுகள் வெளிவந்திருக்கின்றன. ஆனால், அதைப்பற்றி திரைத் துறையினரோ தணிக்கைக் குழு உறுப்பினர்களோ எந்தவொரு அக்கறையும் காட்டுவதில்லையென்பது உண்மையில்லையா?  

4.இஸ்லாமியரைச் சித்திரிப்பது மட்டுமல்ல பெண்களைச் சித்திரிப்பதிலும் எந்தவொரு பொறுப்புணர்வும் திரைப்படத் துறையினருக்கு இருப்பதில்லை. இதைப்பற்றித்தான் மிக அதிகமான விதிகளை திரைப்படத் தணிக்கைத் துறை வகுத்திருக்கிறது. 

• மனித உணர்வுகளைப் பாதிக்ககூடிய வக்கிரமான ஆபாசமான காட்சிகள் இடம்பெறக்கூடாது ( விதி 7)
• கீழ்த்தரமான அர்த்தம் கொண்ட இரட்டை அர்த்த வசனங்கள் இடம்பெறக்கூடாது ( விதி 8) 
• பெண்களை எந்தவகையிலும் இழிவுபடுத்தும் காட்சிகள் கூடாது ( விதி 9)
• பெண்களைக் கற்பழிப்பது, கற்பழிக்க முயல்வது, மானபங்கப்படுத்துவது முதலான காட்சிகள் கூடாது. ஒருவேளை படத்தின் கதைக்கு அது முக்கியம் என்றால் மிகக்குறைந்த அளவில் இருக்கலாம், ஆனால் அதை விவரிப்பதாக அக்காட்சி அமையக்கூடாது ( விதி 10 )
• *பாலியல் வக்கிரங்களை சித்திரிக்கும் காட்சிகள் கூடாது ( விதி 11)

- இப்படி  ஐந்து விதிகளை இதற்கென்றே தணிக்கைத் துறையினர் வகுத்திருக்கிறார்கள். தமிழ்த் திரைப்படங்களில் இந்த விதிகள் பின்பற்றப்பட்டிருக்கின்றனவா? 

5. திரைப்படங்களுக்கு அரசு வழங்கிவரும் சலுகைகள் தேவைதானா என்பதை ஆட்சியாளர்கள் சிந்திக்கவேண்டும். கேளிக்கை வரியில் விலக்கு அளிக்கப்படுவதால் உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கு வருமான இழப்பு ஏற்படுகிறது. நாட்டின் முதுகெலும்பாக இருக்கின்ற விவசாயத் துறைக்கு வழங்கப்படுவதைவிடவும் திரைப்படத் துறைக்கு ஆட்சியாளர்கள் முன்னுரிமை வழங்குவது ஏன்? 

6. மத்திய அரசு திரைப்படத்தை ஒரு கலைப்படைப்பாகப் பார்த்துதான் இந்த  தணிக்கை விதிகளை வகுத்திருக்கிறது. ஆனால் எல்லாத் திரைப்படங்களையும் நாம் கலைப் படைப்பு என்ற அந்தஸ்தில் வைத்துப் பார்க்க முடியுமா? நமது திரைப்படங்களில் பெரும்பாலானவை பண்டங்கள் என்ற வகைப்பாட்டுக்குள்தான் வரும். அவற்றை அந்த விதத்தில்தான் அணுகவேண்டும். அவற்றுக்குப் பிரச்சனை வந்தாலும் அந்த நிலையில் வைத்துத்தான் பரிசீலிக்கவேண்டும். அவற்றுக்குக் கலைப் படைப்பு என்ற மதிப்பைக் கோருவதோ அவற்றின் தயாரிப்பாளர்களையும், அவற்றில் பங்கேற்றவர்களையும் கலைஞர்கள் எனக் கருதவேண்டும் எனச் சொல்வதோ சரியானதுதானா? கமலஹாசனைப் பொருத்தவரை அவர் சினிமா என்ற ஊடகத்தை நன்கு அறிந்தவர். தான் நடிக்கும் படத்தை ஒரு கலைப் படைப்பாக மாற்றுவதற்கு இயன்றவரை முயற்சிப்பவர். அவரை ஒரு கலைஞர் என ஏற்பதில் பிரச்சனை இல்லை. ஆனால் அப்பட்டமான கமர்ஷியல் படங்களின் நான்காம்தரக் காட்சிகளில் நடிப்பவர்களையும் கலஹாசனுக்கு இணையாகக் கலைஞர் எனக் கருதுவது  சரியாக இருக்கமுடியுமா?

இப்படிப் பல்வேறு கேள்விகள் எழுகின்றன. ஆனால் இந்தக் கேள்விகளைப் புறக்கணித்துவிட்டு இந்தப் பிரச்சனையை கமலுக்கும் இஸ்லாமியர்களுக்குமான பிரச்சனையாகவும், சட்டம் ஒழுங்குப் பிரச்சனையாகவும் மட்டுமே நாம் சுருக்கிப் பார்க்கிறோம். 

விஸ்வரூபம் படப் பிரச்சனை இன்னும் சில நாட்களில் ஓய்ந்துவிடும்.ஆனால் அது சமூகத்தில் ஏற்படுத்தியிருக்கும் தாக்கம் நீண்டநாள் நீடித்திருக்கும். எனவே இந்த சந்தர்ப்பத்தில் நமது திரைப்படத் தணிக்கைத் துறையின் செயல்பாடுகளையும், திரைத்துறையினரின் பொறுப்புகளையும், எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக திரைப்படங்கள் நம் மீது செலுத்தும் தாக்கத்தின் தனமையையும் விவாதிக்கவேண்டியது நமது கடமை.   

“Legal awareness vital for Dalits”

D. Karthikeyan

It is a known fact that awareness of Constitutional provisions and law enforcement agencies among Dalits is low and that is one of the stumbling blocks to their emancipation.

Studies reveal that the empowerment of Dalits has always resulted in a concurrent increase in opposition to them as well. Atrocities happen when Dalits try to avail themselves of legal resources; assert their right over common property resources, their occupation, right to participate in cultural life, their right to vote etc.

As part of an effort to instil and inculcate the legal as well as human rights aspects among political activists and campaigners of Dalit causes, a social movement titled “Inai” (Join) floated by Viduthalai Chiruthaigal Katchi organised a workshop here on Saturday.

Speaking to The Hindu on the sidelines of the workshop, D. Ravikumar, general secretary and former M.L.A., VCK, said that Dalit political activists have the need to know about the laws pertaining not only to the protection of Scheduled Castes but also on laws related to women and children.

The implementation of laws meant for these oppressed sections has always been problematic.

For example, in the case of abolition of bonded labour and Scheduled Castes and Scheduled Tribes Prevention of Atrocities Act, 1989, the number of cases registered is abysmally low. The National Crime Records Bureau statistics reveal those details, Mr. Ravikumar said.

The conference was organised as part of the contemporary political debate to counter the false propaganda that the SC/ST POA, 1989 was being misused, he added.

அம்பேத்கர் விருது பெற்ற தோழர் தா. பாண்டியன் அவர்களுக்கு வாழ்த்து

தமிழக அரசின் அம்பேத்கர் விருது பெற்ற தோழர் தா. பாண்டியன் அவர்களை இன்று (19.01.2013) காலை நேரில் சந்தித்து பூங்கொத்து கொடுத்து பொன்னாடை போர்த்தி வாழ்த்து தெரிவித்தோம். தோழர் நல்லக்கண்ணு அவர்களும் உடனிருந்தார். 

Sent from my IPhone

சன் நியூசில் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் ஷோ

சென்னையில் நடைபெறும் புத்தகக் கண்காட்சியையொட்டி தொலைகாட்சி சேனல்களில் இப்போது தினந்தோறும் சிறப்பு நிகழ்ச்சிகளை ஒளிபரப்புகிறார்கள். புதிய தலைமுறை சேனலில் மாவட்டவாரியாக நூலகங்களின் அவலநிலையைப் படம்பிடித்துக் காட்டினார்கள். உருப்படியான முயற்சி.சன் நியூஸ்  தொலைக்காட்சியில் தினமும் அரை மணி நேரம் புத்தகக் கண்காட்சிக்கென  ஒதுக்கியிருப்பது வரவேற்கத்தக்க விஷயம். அந்த நிகழ்ச்சியை எழுத்தாளர்  எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் வழங்கிவருகிறார்.

அவ்வப்போது அந்த நிகழ்ச்சியை சில  நிமிடங்கள் கவனி த்தேன். உங்களில் பலரும் அதைப் பார்த்திருக்கக்கூடும். புத்தகங்களின்மீது காதலை உருவாக்கி மக்களை புத்தகக் கண்காட்சி நோக்கிச்  செலுத்துவதற்குக் கிடைத்த அற்புதமான ஒரு வாய்ப்பை எஸ். ராமகிருஷ்ணன் வீண் அடிக்கிறாரோ என எனக்குத் தோன்றியது. கலந்துகொள்பவர்களும் எந்த சுரத்தும் இல்லாமல் பேசுவதைப் பார்த்தபோது கஷ்டமாக இருந்தது. ராமகிருஷ்ணனுக்கு வலது கை மட்டும்தான் இருக்கிறதோ என்று எண்ணும் அளவுக்கு அதை சுழற்றிக்கொண்டே இருக்கிறார். கையாலேயே நடனமாடிய பானுமதியை அது நினைவுபடுத்துவதாக இருந்தது.

 ட்ராட்ஸ்கி மருது , ஆழி செந்தில்நாதன், புத்தகம் பேசுது நாகராஜன், எனப் பலரும் கலந்துகொண்ட நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்தேன். இணையம் வந்துவிட்டதால் புத்தக வாசிப்பு குறைகிறதா என்று விவாதித்ததையும்  நேற்று கவனித்தேன். படு போர் !

ராமகிருஷ்ணனை நிகழ்ச்ச்சியை வழங்கவைத்ததற்குப் பதிலாக அவரிடம் ஒரு பேட்டி எடுத்திருக்கலாம், அல்லது அவரையும் ஒரு பங்கேற்பாளராக இடம்பெறச் செய்திருக்கலாம்.

ராமகிருஷ்ணன் சுவாரஸ்யமான எழுத்தாளர். எழுத்தாளர் என்பதைவிடவும் கதை சொல்லி என்று குறிப்பிடுவதே பொருத்தமானது. ஆனால் நிகழ்ச்சி ஒன்றை வழங்குவதில் அவர் படு தோல்வி அடைந்துவிட்டார் என்றே நினைக்கிறேன். சன் நியூஸ் தொலைக்காட்சியில் வேலை செய்யும் நெல்சன், எஸ். ராமகிருஷ்ணனைவிட இந்த நிகழ்ச்சியை சிறப்பாக வழங்கியிருப்பார் என்பது என் எண்ணம். அந்த நிகழ்ச்சியைப் பார்த்தபோது ஓப்ரா  வின்ஃ பிரே ஷோ  நினைவுக்கு வந்தது.

காலம் உறைந்த 'காலம்'

கனடாவிலிருந்து நண்பர் செல்வம் மிகவும் சிரமப்பட்டு நடத்திவரும் காலம் இதழ் சிறப்பிதழ் போல வெளியாகியிருக்கிறது. அதில் வெளியிடப்பட்டிருக்கும் அம்பையின் சிறுகதை கவனத்துக்குரியது. இந்திரா பார்த்தசாரதி தொகுத்து வெளியிட்ட ஆதவனின் சிறுகதைகளைப் படித்துக்கொண்டிருந்த கையோடு அம்பையின் அந்தச் சிறுகதையைப் படித்தேன். இரண்டும் ஒரு காலத்தில் எழுதப்பட்டது போன்ற பிரமை உண்டாயிற்று. அது எனது தனிப்பட்ட உணர்வாகவும் இருக்கலாம். 

அம்பையின்  கதை வெவ்வேறு தலைமுறைகளைச் சேர்ந்த பெண்களின் உணர்வுகள் சிலவற்றை மிகவும் நுட்பமாகச் சொல்லியிருக்கிறது. கர்நாடக சங்கீதம் குறித்த அவரது  ஞானம் அதில் மேலும் ஒரு பரிமாணத்தைச் சேர்த்திருக்கிறது. எனினும் அதில் நாம் காண்பது நமது சம காலத்தையா என்ற கேள்வி எழுகிறது. 

மணற்கேணி இதழில் வெளியாகியிருக்கும் அவரது சிறுகதையும்கூட காலத்தின் பின்னே பயணித்து எழுதப்பட்டதாகவே தெரிகிறது.அப்படி எழுதுவது தவறல்ல. ஆனால், அம்பை தனது சமகால அனுபவங்களை எழுதினால் இன்னும் பல விஷயங்கள் நமக்குத் தெரியவரும். அவரைப் போல பரந்த அனுபவம் கொண்ட எழுத்தாளர்கள் குறைவு என்பதால் இதைச் சொல்கிறேன். 

தலித் எழுத்தாளர்கள் பெரும்பாலோர் இப்படித்தான் காலத்தின் பின்னே சென்று தமது படைப்புகளை உருவாக்குகிறார்கள். அவர்களில் பலர் பத்து இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பே சிறு , பெரு நகரங்களுக்கு இடம்பெயர்ந்துவிட்டார்கள் என்பது அதற்கொரு காரணமாக இருக்கலாம். அண்மைக்காலத்தில் கிராமங்களில் நுகர்வுக் கலாச்சாரம் ஏற்படுத்தியிருக்கும் தாக்கங்களை அவர்களது படைப்புகளில் காண்பது அரிதாகவே இருக்கிறது.

காலம் இதழில் எஸ்.என்.நாகராசன் அவர்களின் நேர்காணல் ஓன்று வெளியாகியிருக்கிறது. அதைப் படிக்கும்போது காலம் உறைந்துவிட்டதுபோன்ற உணர்வு. அவரை மகான் ஆக்கிப்  பார்க்கவேண்டும் என நேர்காணல் செய்தவர்கள் விரும்பி இருப்பார்கள் போலும் . அது அவர்களது உரிமை. புகைப்படத்தில் பார்க்கும்போது நாகராசன் ஆரோக்கியமாகத் தெரிகிறார் . இத்தகைய நேர்காணல்கள் மார்க்சியத்தைக் காலம்கடந்த தத்துவம் என்று உணரச்செய்கின்றன. 

மார்க்சியர்கள் என்று யாரைக் குறிப்பிடுவது ? மார்க்ஸ் எழுதிய நூல்களைப் படித்தவர்களையா ? அல்லது அவரது தத்துவத்தை தனது அணுகுமுறையின் அடிப்படையாகக் கொண்டவர்களையா ? நேர்காணல் எடுத்திருப்பவர் தமிழ்நாட்டில் நான்கு பேர்களை மார்க்சியர்கள் என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறார். வெளிநாட்டில் வசிக்கிற காரணத்தால் தனது பெயரை அந்தப் பட்டியலில் சேர்க்காமல் விட்டுவிட்டார் போலிருக்கிறது. அந்தப் பட்டியலில் பேராசிரியர் முத்துமோகனை அவர் சேர்த்திருக்கிறார். ( இதைவிடப் பெரிய விருது முத்துமொகனுக்கு  வேறென்ன இருக்கமுடியும் ) இன்னும் கொஞ்சம் கருணை வைத்து அந்தப் பட்டியலை நேர்கண்டவர்  நீட்டலாம். ஏனென்றால் இந்தப் பட்டியலை அதில் இடம்பெற்றிருப்பவர்களே கூட முழுமையானதென்று ஏற்கமாட்டார்கள். இத்தனை பெரிய தமிழ் நாட்டில் நாலே நாலு மார்க்சியர்கள் தான் இருக்கிறார்கள் என்றால் அது மார்க்சியத்துக்கும் அவமானம் அல்லவா!

தோழர் உதயகுமார் சிந்தனைக்கு

முற்போக்கு அடையாளம் என்னும் மாங்கனியைப் பெறுவதற்கு விநாயகர் பாணி குறுக்கு வழிகள் சில இருக்கின்றன. அவ்வப்போது அரசியல் தளத்தில் ஊடகங்களால் வளர்த்தெடுக்கப்படும் சில விஷயங்களில் பொது நீரோட்டத்துக்கு இசைவாக நாமும் கருத்து சொல்லிவிட்டால் எளிதாக அந்த முற்போக்கு மாங்கனியைப் பெற்றுவிடலாம். தமிழ்நாட்டில் கூடங்குளம் போராட்டம் அப்படியொரு விஷயமாக மாற்றப்பட்டிருக்கிறது. அதன் பரிமாணங்கள் மறக்கடிக்கப்பட்டு தற்போது நிகழ்காலத் தொன்மமாக அது உருமாறியிருக்கிறது.

தோழர் உதயகுமார் மீது எனக்கு மரியாதை உண்டு .அணு ஆபத்து என்னும் சிக்கலான விஷயத்தை எளிய மக்கள் புரிந்துகொள்ளச் செய்து அவர்கள் தொடர்ந்து போராடும் நிலையை அவர் உருவாக்கியிருக்கிறார். எனினும்  அவர் நமது காலத்தின் பிரச்சனைகள் அனைத்துக்குமான நிவாரணங்களை முன்மொழிவார் என நான் நம்பவில்லை. அது சாத்தியமும் இல்லை . அவரை மிகைப்படப் புகழ்ந்துரைக்கும் கட்டுரைகளை நான் ரசிப்பதில்லை என்பதுபோலவே அவரை இகழ்ந்துரைக்கும் அவதூறுகளையும் நான் ஏற்பதில்லை. அண்மையில் அவரைக் கேவலப்படுத்தி ஒரு கட்டுரை தமிழ் நாளேடு  ஒன்றில் வெளியாகியிருந்தது . அதை வாசித்தபோது வருத்தமாக இருந்தது. அதைவிடவும் வருத்தமான அனுபவம் மின்னஞ்சலில் பகிரப்பட்ட விவேகானந்தர் குறித்து உதயகுமார் எழுதிய   கட்டுரையை வாசித்தது .

உதயகுமார் நல்ல போராளி என்பதில் எனக்கு மறுப்பில்லை ஆனால் அவர் நல்ல சிந்தனையாளராக உருவெடுக்க இன்னும் நீண்ட தூரம் பயணப்படவேண்டும் என்பதென் தாழ்மையான கருத்து.பள்ளி மாணவர்களைப் போல விவேகனந்தர் குறித்து கட்டுரை எழுதி அவர் எவருடைய ஆதரவைப் புதிதாகப் பெறப் போகிறார்? விவேகானந்தர் இப்போது மதவாத  அடையாளத்துக்குள் அடைக்கப்படுவதும் இப்போதைய கொண்டாட்டங்களின் பின்னாலிருக்கும் சக்திகள் எவைஎன்பதும் தோழர் உதயகுமாருக்குத் தெரியாதா ? அவர் முன்மொழியும் பச்சைத் தமிழ்த் தேசியம் இதுதானா ?

இன்னொரு யுத்தம் தேவையா ?

இந்திய பாகிஸ்தான் உறவில் சட்டென்று ஒரு முறுகல் நிலை ஏற்பட்டிருக்கிறது. இந்திய சிப்பாய் ஒருவரது தலை துண்டிக்கப்பட்ட விவகாரம் இந்திய தரப்பில்  கோபத்தைத் தூண்டியிருப்பதில் வியப்பில்லை. இரு நாடுகளுக்கும் இடையே மூன்று போர்கள் நிகழ்ந்துள்ளன. எப்போதும் சிறு சிறு சண்டைகள் எல்லையில் நடந்தபடி இருக்கின்றன. பிரிவினைக்கு முன்னும் பின்னுமாக இரு தரப்புக்கும் ஏற்பட்டிருக்கும் இழப்பு கொஞ்ச நஞ்சமல்ல .

2003 ஆம் ஆண்டு முஷரப் அரசாங்கத்துக்கும் அப்போது இந்தியாவை ஆண்ட பா.ஜ.க. அரசுக்கும் இடையே ஏற்பட்ட ஒப்பந்தம் இன்று காலாவதியாகும் நிலையில் உள்ளது. காஷ்மீர் மட்டுமின்றி இமய மலையில் உற்பத்தியாகும் நதிகளின் நீரைப் பகிர்ந்து கொள்வதிலும், சியாச்சன் பிராந்தியத்தில் எல்லை வகுப்பதிலும்கூட இரு நாடுகளுக்குமிடையே பிரச்சனை இருந்துவருகிறது. சிறிய அளவில் வர்த்தகம் மற்றும் மக்களின் போக்குவரத்து என்பவற்றில் பரஸ்பரம் சில ஒப்பந்தங்கள் ஏற்படுத்தப்பட்டாலும் மேற்சொன்ன விஷயங்களில் இரண்டு நாடுகளுக்குமே இன்னும் தெளிவான உடன்பாடுகள் எட்டப்படவில்லை.

இப்போது எழுந்திருக்கும் பதற்ற நிலை இரண்டு நாடுகளின் ஆட்சியாளர்களுக்கும் ஆபத் பாந்தவனாக அமைந்திருக்கிறது பாகிஸ்தான் ஆட்சி தடுமாறிக்கொண்டிருக்கிறது. பிரதமரைக் கைதுசெய்ய   நிலையில் அந்நாட்டில் ஆங்காங்கே வன்முறைகள் நிகழ்ந்துவருகின்றன. ஆட்சியாளர்களின் பலவீனத்தைப் பயன்படுத்தி லஷ்கர் இ தொய்பா போன்ற தீவிரவாத அமைப்புகள் தமது பிடியை அங்கே இறுக்கியிருக்கின்றன. அங்கிருக்கும் ஆட்சியாளர்களுக்கு உதவும் விதத்தில் அந்நாட்டு ராணுவம் இப்படி எல்லையில் பதற்றத்தைத் தூண்டியிருக்கலாம்.

இந்திய ஆட்சியாளர்களும் இதை அவ்வளவு எளிதாக கை நழுவ விடமாட்டார்கள் பா.ஜ.க இந்த சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி அரசியல் ஆதாயம் தேட முற்படுகிறது என்றாலும் பல்வேறு ஊழல் புகார்களாலும் விலைவாசி  உயர்வாலும் துவண்டுகிடக்கும் காங்கிரசும் இதில் பலனடையவே பார்க்கும்.

சுருக்கமாகச் சொன்னால் எல்லையில் தற்போது ஏற்பட்டிருக்கும் பதற்றத்தை மேலும் அதிகரிக்கச் செய்து அதை அரசியல் ரீதியில் பயன்படுத்தவே இரு நாட்டு ஆட்சியாளர்களும் முயல்வார்கள் என்றே தோன்றுகிறது. அப்படி நடந்தால் அது இரண்டு நாட்டு மக்களுக்கும் மிகப்பெரிய சுமையாகவே அமையும். இரண்டு நாடுகளுமே அணு ஆயுதங்களை வைத்திருக்கின்றனஎன்பது  மட்டுமல்ல நமது கவலை. அந்த ஆயுதங்களைப் பயன்படுத்தாவிட்டாலும்கூட  மக்களுக்கு சிரமம்தான். வெறுமனே துருப்புகளை எல்லையை நோக்கி நகர்த்தவே பல கோடி ரூபாய் செலவாகும் என்னும்போது ஒரு யுத்தம் எவ்வளவு பெரிய பொருளாதார சுமையை நம் தலையில் சுமத்தும் என்பதை எண்ணிப்பார்க்கவே முடியவில்லை. கார்கில் போரின்போது   மத்திய அரசால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட இரண்டு சதவீத கூடுதல் வரி மூன்று சதவீதமாக உயர்ந்து இப்போதும் நம்மை நசுக்குகிறது. இன்னொரு யுத்தம் மூண்டால் நாடு தாங்காது.

இன்றைய தேவை அமைதியே தவிர யுத்தமல்ல. இதை நமது    ஆட்சியாளர்களுக்குச் சொல்லவேண்டியது நமது கடமை.

புத்தகக் கண்காட்சியில் மணற்கேணி

புத்தகக் கண்காட்சியில் மணற்கேணி இதழ்களும் வெளியீடுகளும்

சென்னைப் புத்தகக் கண்காட்சியில் கடை எண்  570 விருட்சம் ஸ்டாலில் மணற்கேணி இதழ்களும் மணற்கேணி பதிப்பக வெளியீடுகளும் காட்சிக்கும் விற்பனைக்கும் வைக்கப்பட்டுள்ளன. மணற்கேணி இதழுக்கு சந்தா செலுத்த விரும்பினாலும் அங்கே செலுத்தலாம் .

மணற்கேணி பதிப்பக அண்மைய வெளியீடுகளான

தேன்மொழியின் கவிதைத் தொகுப்பு " தினைப்புனம் "
பாகிஸ்தான் பெண் எழுத்தாளர் செஹ்பா சர்வாரின் படைப்புகளின் மொழிபெயர்ப்பான ' கடந்துவரும் குரல் " ( மொழியாக்கம் : தேன்மொழி ) 
பேராசிரியர் கா சிவத்தம்பி குறித்த கட்டுரைகள் அடங்கிய " நூர்ந்தும் அவியா ஒளி " ( தொகுப்பு: ரவிக்குமார் )
ஆகியவற்றை அங்கே பெறலாம்

சமூகப் பாதுகாப்புச் சட்டங்களும் நடைமுறைகளும் - தேசிய மாநாடு - அழைப்பிதழ்

பாலியல் வன்கொடுமை : புதுச்சேரி அரசின் புதுமைத் திட்டம்

கடந்த சில நாட்களுக்கு முன்னர் பாலியல் வல்லுறவுக்கு ஆளாக்கப்பட்ட புதுச்சேரி பள்ளி மாணவி பிரச்சனை பல்வேறு போராட்டங்களுக்குக் காரணமாகியிருக்கிறது .அதைத் தொடர்ந்து புதுச்சேரி அரசு அறிவித்த - செல் பொங்கலுக்குத் தடை, மாணவிகளுக்குத் தனிப் பேருந்து , அவர்களின் யூனிபார்மின் மீது ஓவர்கோட் - என்ற அறிவிப்பு பலரது விமர்சனத்துக்கும் ஆளாகியிருக்கிறது.
பெண்கள்மீதான பாலியல் வன்முறைகள் நிகழ பெண்களே காரணம் என்ற ரீதியில் அடிப்படைவாதிகள் சிலர் கருத்து தெரிவித்து வருகின்றனர். ஆர்.எஸ்.எஸ் தலைவர் முதல் ஜெய்ப்பூர் சாமியார் வரை அப்படித்தான் பேசியுள்ளனர். பெண்களின் இயக்கத்தைக் கட்டுப்படுத்தி அவர்களை முடக்கிப் போடும் இவ்விதமான கருத்துகள் மிகவும் ஆபத்தானவை . புதுச்சேரி செய்தியை மடல் குழுவில் இட்டிருந்தேன். அதையொட்டி வந்த எதிர்வினைகளை  இங்கே பாருங்கள் :

நாக இளங்கோவன் : 
எதனாச்சும் இடக்குமடக்கான திட்டங்களைக் கூட்டத்தைக் கூட்டி

அறிவித்துவிட்டால் போதும் என்பதே அரசாங்கங்களின் போக்காக

இருக்கிறது. இதைவிட, ஆண்கள் வெளியே போகும்போது

இரும்புக் கோவணம் கட்டி, அதைப் பூட்டி, திறக்குச்சியைக் காவல்துறையிடம்

கொடுத்துவிட்டுப் போகவேண்டும் என்ற சட்டம் வந்தால் இன்னும் நல்லா இருக்கும் :-))

அரசு, ஆட்சி, அரசாங்கம் என்று போய்விட்டால் ஏற்படும் மூளைவறட்சி 

ஆராயப்படவேண்டிய ஒன்று. 

both the sides have inverse relationship it seems :(

தமிழறிஞர் வீ.எஸ்.ராஜம் : 

புதுச்சேரியின் திட்டத்தைக் கிண்டலிக்க எனக்குத் தோன்றவில்லை. ஆண், பெண் இருவருடைய உடையிலும் மாற்றம் ஏற்படுத்தலாம் என்று தோன்றுகிறது. இப்போது இருக்கும் உடைகளையும் எப்படி ஒழுங்காக அணிவது என்று பெண்களுக்குச் சொல்லித்தரவேண்டும்!!! அந்தத் துப்பட்டாவோ என்னவோ இருக்கிறதே ... அதன் நோக்கம் என்ன, அதை எப்படி ஒழுங்காக அணியவேண்டும் என்றே பெண்களில் பலருக்கும் தோன்றுவதில்லை! கால் வீசி நடக்க வசதியாக இருக்கும் கால் உடுப்பு நல்லதே. அவசரத்தில் ஓடுவதற்கும் உதவுகிறது. ஆனால் அந்தத் துப்பட்டா இருக்கே ... அது மறைக்கவேண்டிய உறுப்புகளை மறைக்கும்படிப் பலரும் அணிவதில்லையே! கொடுமை, கொடுமை. 

  

ஆனால் உடுப்பு மாற்றத்தோடு, அடிப்படையான மாற்றம் ஏற்படுத்தவேண்டிய தேவையும் இருக்கிறது. பாலியல் உணர்வு, ஈர்ப்பு, உணர்வும் ஈர்ப்பும் கட்டுக்கடங்காமல் போனால் உண்டாகும் கொடுமைகள், யார் யார்க்கு என்ன இழப்பு, துன்பம், துயரம் ... போன்றவை பற்றிப் பள்ளிகளில் பாடத்திட்டம் உண்டாக்கலாம். ஒருவரை ஒருவர் மதிக்கக் கற்றுக்கொடுக்கலாம். திரைப்படங்களில் ஆண் பெண்ணைக் கலாட்டா செய்யும் காட்சிகளையும், ஆண்களை ஈர்க்கப் பெண்கள் ஆட்டம் போடும் காட்சிகளையும் அனுமதிக்கக் கூடாது.  தொடக்கநிலைப் பள்ளியிலிருந்தே பெண்களுக்கு ஏற்ற வகையில் தற்காப்புப் பயிற்சியை  (கராத்தே, கங்ஃபூ, வர்மக்கலை .. போல) ஒரு கட்டாய பாடமாகக் கொண்டுவரவேண்டும். இப்படி, உருப்படியாக நினைத்துச் சிறிதளவாவது செயல்படுத்தலாம்.    

ஒரு சிறு குறிப்பு: இங்கே அமெரிக்காவில் ஒரு சிறு குழந்தை கூட (ஆணோ பெண்ணோ) அயலவர் எவரையும் தன்னைத் தொடவிடாது. பிற்காலத்தில் rape அது இது என்று நடப்பது வேறு. தன் துணையைத் தானாகத் தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்ளவேண்டிய கட்டாய நிலையில் நடக்கும் செய்திகள் வேறு. ஆனால் குழந்தைப் பருவத்திலேயே இந்தப் "பயிர்ப்பு" உணர்ச்சியைப் பற்றிச் சொல்லிக்கொடுக்கிறார்கள். அந்தப் "பயிர்ப்பு" எல்லாம் தமிழகத்திலும் இருந்ததுதானே. ஆனால், அது பெண்ணுக்கு மட்டும் என்று சொன்னவர்கள் மிகப் பெரிய தவறு செய்துவிட்டார்கள். கொடுமை. 

கொஞ்சம் பழங்கதை பேசுகிறேன்; பேசித்தான் ஆகவேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்.  

முசிபூர் இரகுமான் (முஜிபூர் ரஹ்மான்) காலத்தில், வங்காளத்தில் கலவரம் உண்டான காலத்தில் என்று நினைக்கிறேன், நான் கல்லூரியில் தமிழாசிரியை. பெரியபுராண வகுப்பு; பிள்ளைக்கறி சமைத்த சிவனடியார் சிறுத்தொண்டர் புராணம் பாடம். சிவனடியாருக்காகத் தாய் தந்தை அறுத்துக் கறி செய்த 5-வயதுச் சிறுபிள்ளையை, "சீராளா, வாராய்" என்று அழைத்தவுடன் உயிரோடு பள்ளியிலிருந்து திரும்பினான் சிறுபிள்ளை என்று பாடம் சொல்லவேண்டியிருந்தது.

பக்தி, இலக்கிய, நயம் எல்லாம் உணர்ந்து உரைத்த பிறகு உள்ளுணர்ச்சி வெளிப்பட்டுவிட்டது; சொன்னேன்: 'உண்மையிலேயே இப்படி ஒரு கடவுள் இருந்தால் ... இப்போது வங்காளத்தில் கற்பழிக்கப்படும் ஒவ்வொரு பெண்ணின் நிலையையும் உணருவான். ஒரு பெண்ணை அவள் வேண்டாத வகையில் பார்த்து, தொட்டு, அவளைக் கற்பழிக்க முயலும் ஒவ்வோர் ஆணின் உடலும் அந்தந்த நேரத்தில் அப்படி அப்படியே மரத்துப் போகவேண்டும்; இதைச் செய்யாத கடவுள் என்ன கடவுள்?' கண்ணீரும் நெஞ்சு நெகிழ்வும் குரலை அடைக்க, நல்லவேளை வகுப்பு முடிந்தது. இடைவேளை நேரத்தில் சில மாணவியர் என்னைத் தேடிவந்து மிகவும் அன்போடும் கவலையோடும் கேட்டார்கள்: 'மிஸ், நீங்க நாத்திகரா?' எனக்குச் சிரிப்பு வந்தது. பிறகு அவர்களுக்குப் பெண்களின் கவலைக்குரிய நிலையை எடுத்துச் சொன்னேன்: சீராளனை உயிர்ப்பித்த கடவுள் இன்று இல்லை. இருக்கும் கடவுளர்க்கும் வேறு வேறு கவலைகளும் பொறுப்புகளும் இருக்கும்; கற்பழிப்புப் பற்றி என்ன கவலை? அதனால், இழிந்த நிலையில் இருக்கும் பெண்களே தங்களைக் காப்பாற்றிக்கொள்ளவேண்டும். இதுக்கெல்லாம் கடவுள் உதவமாட்டார்.  

கடவுளைக் குற்றம் சொல்லி என்ன பயன்? பெரும்பாராட்டுக்குரிய நம் பண்டைத் தமிழக அரசர்களே பிற நாட்டை வென்ற செருக்கில் அந்தந்த நாட்டு மகளிரைக் "கொண்டி மகளிர்" என்ற பெயரில் கொண்டுவந்து ... பிற்காலத்தில் அவர்களைத் தேவதாசி ஆக்கியவர்கள்தாமே! பெண்ணைத் தன் இன்ப நுகர்ச்சிக்காகக் கையாளுவது தமிழினத்துக்குப் புதிதில்லையே!!!  

அது கிடக்கட்டும். 

இந்தக் கால நிலையைப் பார்த்தால் ...

தலை முதல் அடிவரை, விண்வெளிப் பயணம் போகிறவர்களைப் போல ஓர் இரும்புக் கூட்டுக்குள் பூட்டிவைத்துத்தான் சில ஆண்களை வெளியே அனுப்பவேண்டும். அவனுடைய முயற்சி இல்லாமல், அவனுக்கு என்று வாய்த்த பிறவியில் கிடைத்திருக்கிற ஆணுறுப்பு மட்டுமில்லை, அவனுடைய தோளும் கைகளும் கட்டுப்படுத்தப்பட வேண்டும். இதை என் 40 வயதுக்கும் மேல் எனக்கு நடந்த ஒரு நிகழ்ச்சியின், அதுவும் மதுரை மீனாட்சி கோயிலுக்குத் தொட்டடுத்த ஒரு தெருவில் நடந்த நிகழ்ச்சியின் அடிப்படையில் வைத்துச் சொல்கிறேன். சில மருத்துவர்கள்கூடக் கேவலமாக நடந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். எந்த வயதுப் பெண்ணையும் எந்த ஓர் அயலவனும் முறையில்லாமல் தொடக்கூடாது. அதுவும் ... தெருவில் ... 40 வயதுக்கு மேற்பட்ட ஒரு பெண்ணின் மார்பகத்தை இடித்துப் போவதனால் ... நாசமாய்ப் பாழாய்ப் போகிற ஒருவனுக்கு (இந்த வகை இழிமொழியைப் பொது மன்றத்தில் பயன்படுத்துவதற்கு அன்புகூர்ந்து மன்னிக்கவும்; பொறுக்காத, மறக்காத, ஆறாத புண்பட்ட நெஞ்சு அப்படித்தான் எழுதவைக்கிறது.) என்ன சுகம் கிடைத்ததுவோ? என் உடலைத் தொட அந்தத் தடியனுக்கு என்ன உரிமை? கத்தினேன்; என்னால் செய்ய முடிந்தது அவ்வளவே. அப்போது நினைத்தேன் ... என் புடைவையில்/ரவிக்கையில் ஒரு முள்வேலி இருந்திருந்தால் இந்தத் தடியனுக்கு ஆகா எவ்வளவு சுகமாக இருந்திருக்கும் என்று. மனதில் அவனை முள்வேலியால் சுற்றிச் சுழற்றி உருட்டிப் புரட்டிப் பார்த்தேன்;  அவ்வளவே. 

கல்லூரிக் காலத்தில் நானே நினைத்திருக்கிறேன் ... மருத்துவர்கள் அணிகிற மாதிரியே எல்லாப் பெண்களுக்கும் ஒரு மேலாடை இருந்தால் ... தேவையில்லாத "நோக்கு" என்பதைத் தவிர்க்கலாமே என்று.

மேலே நான் குறிப்பிட்டதுபோல ... அடிப்படை மாற்றம் வேண்டுவது எண்ணத்தில், மக்களைப் பார்க்கும் பார்வையில்.

நாக இளங்கோவன் :

அன்பின் அம்மா,

தங்கள் நேரிய கருத்துகளோடு எனக்கு முழு ஒப்புமை உண்டு. பெரியபுராணம் உட்பட.

உடை விதயத்தில் மேலும் முன்னேற்றம் செய்யலாம் என்றாலும் எனக்கு அதன்பால்

பெரிய நம்பிக்கை இல்லை. தங்கர் பச்சானின் புதினம் ஒன்று படித்தேன். பெயர் குடிமுந்திரி என்று நினைவு. 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் படித்தது. அதில், ஒருவன்

காமம் முற்றிப்போய், பசுமாட்டை வஞ்சமாக மரங்களிடைச் சிக்கவைத்துப் புணர்ந்து விடுகிறான். பல நாள் கோபத்தை உள்ளே அடக்கிக் காத்திருந்த அந்தப் பசு ஒருநாள் அவனை முட்டிக் கொன்று விடுகிறது. இது யாருக்கும் தெரியாமல் இருப்பதாகக் கதை போகும். அண்மையக் கற்பழிப்புச் செய்திகளைப் படிக்கும்போது எனக்கு இதன் நினைவுதான் வந்தது. இந்த மனித உணர்வு நோயா? ஆணவமா? விலங்கு குணமா? என்று பார்த்தால் இதன் மொத்த உருவமாகவே தெரிகிறது. ஆனால், அந்தக் கதை ஒரு செய்தியை உள்வைத்திருப்பதாகவே எனக்குப் படுகிறது. அவனின் தேவைக்கு மனிதபெண்களைத் தேடாமல் விலங்கைத் தேடிச்சென்றது - அச்சத்தின் காரணமாகவே இருக்கக்கூடும். அமெரிக்கா, சிங்கை போன்ற இடங்களில் சட்டம் சரியாக வேலைசெய்கிறது. அங்கே என்ன கல்வியைக் கொடுத்தாலும் அது முறையாகப் போய்ச்சேரும். இங்கே சூழல் மிக மோசமாக இருக்கிறது, அரசாங்கங்கள் போட்டி போட்டுக் கொண்டு எதையாவது செய்கிறார்களே தவிர, அவர்களால் அவர்களையும்

கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள இயலவில்லை; காட்டுமிரண்டிகளையும் கட்டுப்படுத்த 

இயலவில்லை. சட்டமும், காவலும் மக்களால் மக்களுக்காகச் செய்யப்படுபவைதான்.

காவல் நிலையத்திலும் வழக்குமன்றத்திலும் பிழையான நிலைகளை மக்கள் வைத்துக்கொண்டு அதே மக்கள் குமுகத்தில் வேறொரு நிலையை எதிர்பார்ப்பது

என்பது மிக முரணான விதயம். இந்த முரண்பாட்டுக்காரர்களுக்காக அப்பாவி மக்களாகிய நாம் என்னென்னவோ தற்காப்புகளைச் செய்து கொண்டே போவது

அவர்களை மேலும் மேலும் வளர்த்துவிடவே செய்கிறது என்று கருதுகிறேன்.

தில்லிப் பெண்ணழிப்பு பற்றி இந்தியாவே கதறியது. ஆனால், எண்ணிப்பாருங்கள்

அந்தக் காடையர்களில் யாரோ ஒருவன் செல்வாக்குள்ள அரசியல் கட்சியினராகவோ பெரிய அதிகாரியாகவோ  இருந்திருந்தால் இந்தியாவை இந்த அளவுக்குச் சிந்திக்கவிட்டிருக்கமாட்டார்கள்.  ஏடுகளைத் திறந்தால் திடீர் ஞானவானாக

எங்கு பார்த்தாலும் இது போன்ற செய்திகளை எழுதுகிறார்கள்.

இன்னும் கொஞ்ச நாளில் விழா, அது இது என்று காலத்தை ஓட்டி 

வேறொரு புதுச்சரவலைப் பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள். அரசு, மக்கள்

எல்லாருமே அதற்குப் பழகிவிட்டார்கள்.

இன்றைக்கு இருக்கும் நிலையில், சட்டம் ஒழுங்காக வேலை செய்தாலே

போதும். வேறு ஏதும் புதிதாகச் செய்யவேண்டியதில்லை. அதைச்

செய்ய எந்த அரசுக்கும் துப்பு இல்லை. அப்படியே அந்தச் சட்டம்

வேலை செய்தாலும் அது சாதி, மதம் என்றவற்றையும் தாண்டி

பணத்திற்கு வேலை செய்கிறது. கோவையில் கொடுமையான

சிறுமி, சிறுவனைக் கெடுத்துக் கொன்று போட்டார்கள். 

மிகக் கேடான செயல்தான். 5 நாள்களுக்குள் கொலைகாரர்களை

காவல்துறையே சுட்டுக் கொன்று தண்டனை கொடுத்தது.

ஏனென்றால் மார்வாடி குமுகங்களின் அழுத்தம். இதே

சாதாரண மக்களுக்கு ஏற்பட்டிருந்தால் அரசும் காவல்துறையும்

கண்டு கொள்ளாது. இந்த நிலையில், கையாலாகாத இவர்களால்

நாம் எத்தனைதான் நம்மை மாற்றிக் கொள்வது? என்ற கேள்வியே

என்னுள் எழுகிறது.

இந்த மூடர்களுக்காக நாம் நம்மை மாற்றி மாற்றிக் கொள்ள

அவர்கள் முரடர்களாகவே தொடர்கின்றனர். ஆயினும், 

இதில் இருந்து மீள எனக்கு வழிதான் தெரியவில்லை.

பெரிய புராணம் பற்றி பின்னொரு முறை மேலும் பேச ஆசை. சிறுத்தொண்டர் புராணம்

உள்ளிட்ட வேறும் சில புராணங்கள் மிகவும் நெருடலானவை. சேக்கிழார்

எழுதுவதற்கு முன் பல ஆண்டுகள் ஓடி பல குழறுபடிகளின் வடிப்பாக

அவை தெரிகின்றன. சில கதைகள் சொல்லும் செய்திகள் நீங்கள் சொல்வது போல

இறைவன் தன்மைக்குச் சிறிதும் பொருத்தமில்லை. அதுவும் சிவத்திற்குச் சிறிதும்

பொருத்தமானதில்லை.

தங்களுக்கு நேர்ந்த அவலம், மிகவும் கொடுமையானது. தமிழ் நாட்டில் பல

பண்பாட்டு வழக்கங்கள் கூர்ந்து நோக்கப்படவேண்டியவை. 

பெண்களிடம் மாமன்-மச்சான் விளையாட்டுகள், பள்ளி கல்லூரிகளில் மாணவ மாணவிகளுக்கு இயல்பாக வருகின்ற "ராகிங்" என்ற வன்முயற்சி, சாதிகளில்

இருக்கின்ற பெரிய-சின்ன எண்ணங்கள், எல்லாவுமே ஆயப்படவேண்டியவை.

சாதாரண திரைப்படங்களில் கூட, நகைச்சுவை, தமிழனுக்கு எப்ப வருகிறது என்றால்

கதைநாயகர், இன்னொரு கோமாளியை அடித்து, அவமானப்படுத்தினால்தான்

தமிழனுக்குச் சிரிப்பே வருகிறது என்பது நிச்சயம் மகிழத்தக்க விதயமில்லை.

தரங்கெட்ட செயல் சாதாரண நகைச்சுவையாக எண்ணி மகிழும் குமுகம்

சரியான அறிவைக் கொண்டிருக்க வாய்ப்பில்லையல்லவா?

கல்கி : கொலையா? துர்மரணமா ?

விழுப்புரம் மாவட்டம் வானூரில் ப்ளஸ் ஒன் படித்துவந்த தலித் பெண் கல்கி  அவரது வீட்டின் பின்புறம் இருக்கும் சவுக்குத் தோப்பில் 04.01.2013 அன்று  பகல் மூன்றரை மணியளவில் பிணமாகத் தொங்கியிருக்கிறார் .அவர் தற்கொலை செய்துகொள்ள எந்த முகாந்திரமும் இல்லை. மூன்று மணிவரை வீட்டில் டி வி பார்த்தபடி தனது தம்பியோடு சேர்ந்து படம் வரைந்து கொண்டிருந்த அவர் மின்சாரம் தடை பட்டதால் கொல்லைப்புறம் சென்றுள்ளார். அரை மணி  நேரம் ஆகியும்  அவர் வீடு திரும்பாததால் அவரது அம்மாவும் உறவினர்களும் தேடியுள்ளனர். அப்போது சவுக்குமரம் ஒன்றில் 15 அடி உயரத்தில் அவரது உடல் அவரது துப்பட்டாவில் தூக்கிடப்பட்டுத் தொங்கிக் கொண்டிருந்திருக்கிறது.

மருத்துவமனைக்கு எடுத்துச் சென்றபோது அவர் இறந்துவிட்டதாகக் கூறியுள்ளனர். காவல் துறை அதை சந்தேக மரணம் என வழக்குப் பதிவு செய்திருக்கிறது. அவர் கொல்லப்பட்டிருந்தால் நிச்சயம் கொலையாளிகளைக் கண்டுபிடித்துவிடுவோமென விழுப்புரம் எஸ் பி என்னிடம் போனில் உறுதியளித்தார். சந்தேக மரணம் எனப் பதிவு செய்யப்பட்டதைப் பெரும்பாலும் மறந்துவிடுவதே காவல்துறையின் வழக்கம் என நான் அவரிடம் சொன்னேன். புதிதாகப் பொறுப்பேற்றிருக்கும் அவர் தன மீது நம்பிக்கை வைக்குமாறு கேட்டுக்கொண்டார்.

கல்கி படித்துவந்த பள்ளி மாணவர்களும் அவரது ஊர்க்காரர்களும் மூன்று நாட்கள் போராடியும் பலன் இல்லாததால் அவரது உடல் அவரது பெற்றோர்களால் அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

எந்தவொரு அவச் சொல்லுக்கும் ஆளாகாத கல்கி எவ்வாறு இறந்தார் என்பது புரியாத புதிராக இருக்கிறது. அண்மைக்காலமாகப் பரப்பப்பட்டுவரும் சாதி வெறியின் காரணமாக இப்படி தலித் பெண்களைக் கொலை செய்வதற்கு மர்மக் கும்பல் எதுவும் உருவாகியிருக்கிறதோ என ஐயப்பட வேண்டியிருக்கிறது.

யாருமில்லாதவர்களுக்குத் தெய்வம்தான் துணை என்பார்கள். தலித் மக்களுக்கு அரசாங்கம்தான் கண்கண்ட தெய்வம் .அந்த தெய்வம் நீதி வழங்குமா அவர்களையே பலி கொள்ளுமா என்பதை காலம்தான் சொல்லவேண்டும்.

பள்ளி மாணவி கல்கி 

கடைசியாக கல்கி வரைந்த ஓவியம் 

பிணவறையில் கல்கி 

Puducherry Govt's strange idea

Kalki - the unlucky Dalit girl

Corpse of Kalki- the Dalit girl died at Vanur on 3.1.2013 in a suspicious manner. She was +1 student. Her father a tailor by profession found out her body hanging in casuarina tree behind his house. There is no reason for suicide he said. Vanur police have booked a case under 174 CrPC . Parents and relatives of the girl refused to receive the body. They said this is a clear case of murder. But police says it is a suicide.

புத்தாண்டில் நல்ல செய்தி:

பாலின சமத்துவம் குறித்து காவல்துறையினரிடையே விழிப்புணர்வை உருவாக்கும் பயிற்சி அளிக்கப்படவேண்டும்; பாலியல் வன்முறை தொடர்பான வழக்குகளை விசாரிக்க மாவட்டம்தோறும் விரைவு நீதிமன்றம் அமைக்கவேண்டும் என்ற எனது கோரிக்கைகள் இன்று தமிழக முதல்வரின் அறிவிப்புகளாய் வெளியாகியுள்ளன. 

முதல்வருக்கு நன்றி

ரவிக்குமார்