ஆசையாகத்தான் இருக்கிறது
இன்னொரு வீடு எரிக்கப்படாது
இன்னொரு கழுத்து அறுக்கப்படாது
இன்னொரு மானம் பறிக்கப்படாது
இன்னொரு பாதை மறுக்கப்படாது
இன்னொரு கதவு மூடப்படாது
இன்னொரு வாய்ப்பு பறிக்கப்படாது
எனச் சொல்ல
ஆசையாகத்தான் இருக்கிறது
எல்லோரது குரலும் கேட்கப்படும்
எல்லோரது குறையும் தீர்க்கப்படும்
எல்லோரது காயமும் ஆற்றப்படும்
எல்லோரது கண்ணீரும் துடைக்கப்படும்
எல்லோரது பேச்சும் மதிக்கப்படும்
எனச் சொல்ல
ஆசையாகத்தான் இருக்கிறது
நிரபராதிகள் இனம் காணப்படுவார்கள்
குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்படுவார்கள்
அயோக்கியர்கள் அகற்றப்படுவார்கள்
நல்லவர்கள் அங்கீகரிக்கப்படுவார்கள்
எனச் சொல்ல
எனக்கும்
ஆசையாகத்தான் இருக்கிறது
இந்த ஆண்டைப்போல
இருக்காது அடுத்த ஆண்டு
எனச் சொல்ல
.....
( 2016 புத்தாண்டின்போது எழுதப்பட்டது )
செல்வி ஜெயலலிதா அவர்களின் மறைவு தமிழக அரசியலில் பல்வேறு சாத்தியப்பாடுகளுக்கு வழி திறந்திருக்கிறது. அவர் சாதி கடந்த மக்கள் ஆதரவைப் பெற்றவராக இருந்தபோதிலும் தமிழக பிராமணர்கள் பெரும்பாலோர் அவரைத் தமது பிரதிநிதியாகவே பார்த்தனர். சட்டமன்றத்திலேயே தனது சாதியைப் பற்றிப்பேசி அவரும் அதற்கு அங்கீகாரம் தந்தார். அவரது மறைவு இனி பிராமணர் ஒருவர் தமிழ்நாட்டின் முதல்வராக வருவது சாத்தியமா என்ற வினாவை எழுப்பியுள்ளது. இது பிராமணர்களுக்கு மட்டுமல்ல பிராமண எதிர்ப்பு அரசியல் செய்தவர்களுக்கும் ஒரு நெருக்கடியை உருவாக்கியிருக்கிறது.
எதிரெதிராக இருந்தாலும் பிராமண/அல்லாதார் அரசியலுக்கிடையே ஒரு ஒற்றுமை உண்டு. இரண்டுமே பாதிக்கப்பட்டவர்களின் குரல்களாகத் ( voices of victims ) தம்மை முன்வைத்துக்கொண்டன. அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதற்கான இவர்களின் கூக்குரலுக்கிடையே இந்த இரு தரப்பினராலும் பாதிக்கப்பட்ட தலித்துகள், மத சிறுபான்மையினர்களின் குரல்கள் மூழ்கிப்போயின.
சுதந்திரத்துக்குப் பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அரசியல் அதிகாரத்திலிருந்து ( நிர்வாக, நீதித்துறை அதிகாரங்களிலிருந்து அல்ல) ஒதுக்கப்பட்ட காரணத்தால் அதற்குக் காரணமான இட ஒதுக்கீடு, தமிழ்ப் பற்று முதலானவற்றை விரோதமாகப் பார்த்த தமிழ்நாட்டுப் பிராமணர்கள் தமது வெறுப்பு அணுகுமுறையைக் கைவிட்டு ஜனநாயகவாதிகளாக மாறுவதற்கு இதுவே உகந்த தருணம். இதுவரை அதிமுகவை ஆதரித்தோம் இனி நேரடியாக பாஜகவை ஆதரித்துவிட்டுப் போவோம் என்ற முடிவுக்கு அவர்கள் வருவார்களேயானால் அது பெரும் பிழையாகவே முடியும். தமிழுக்காகப் பாடாற்றியதிலும், மார்க்சியம் உட்பட முற்போக்குக் கருத்துகளை இம்மண்ணில் விதைத்ததிலும் முன்னோடிகளாகத் திகழ்ந்த பிராமண சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் பலரை நாம் குறிப்பிட முடியும். அந்த மரபை மீட்டெடுக்கவும் பின் தொடரவும் பிராமண சமூகத்தைச் சேர்ந்த படிப்பாளிகள் முன்வரவேண்டும்.
கடந்த ஒரு நூற்றாண்டு காலமாகத் தமிழ்நாட்டில் மேலாதிக்கம் செய்துவந்த பிராமண எதிர்ப்பு அரசியல் இனி யாரைத் தனது எதிரியாக சுட்டுவது என்று திகைத்து நிற்கிறது.இந்துத்துவ எதிர்ப்பை பிராமண எதிர்ப்பாக மட்டுமே சுருக்கி இந்துத்துவத்தின் பயனாளிகளாக இருக்கும் பிராமணரல்லாதாரைக் காப்பாற்றிவந்த அதன் யுக்தி இனி செல்லுபடியாகுமென்று சொல்ல முடியாது. எனவே அவர்களும் தமது அணுகுமுறையை மாற்றியாகவேண்டும்.
சுருக்கமாகச் சொன்னால், பிராமணர்களும் பிராமணரல்லாதவர்களும் சாதி என்ற கண்ணாடி மூலமாகவே சமூகத்தைப் பார்த்துவந்த நிலையிலிருந்து விடுபடவேண்டும். இதுகாறும் அதிகாரத்திலிருந்து புறமொதுக்கப்பட்ட சமூகப் பிரிவினரும் அதிகாரத்தில் பங்கேற்க வழிவிடவேண்டும். அப்போதுதான் ' பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்' என்ற சமத்துவ நிலை தமிழ்நாட்டில் உருவாகும்.
( 2013 டிசம்பர் 6 அன்று தினமணி நாளேட்டில் வெளியான கட்டுரை )
ஒரு தலைவரை நினைவுகூர இரண்டு வழிகள் இருக்கின்றன. அவரை வணக்கத்துக்குரிய குறியீடாக மாற்றி அவரது பிறந்த நாளிலும் நினைவுநாளிலும் மாலை மரியாதை செலுத்துவது ஒன்று; அந்தத் தலைவரின் கொள்கைகளை உயிர்ப்புடன் சமூகத்தில் பரவச் செய்வது இன்னொன்று. அம்பேத்கரை நினைவுகூர்கிறவர்களில் பெரும்பாலோர் இதில் முதல் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள். அதனால்தானோ என்னவோ திரும்பிய பக்கமெல்லாம் அவருக்குச் சிலைகள் இருக்கின்றன.ஆனால் அவரது சிந்தனைகளோ புறக்கணிக்கப்பட்டுக் கிடக்கின்றன.
இந்தியாவில் தனது சமகாலத்தில் வாழ்ந்திருந்த மேதைகளையெல்லாம் மிஞ்சக்கூடிய மேதமையோடு திகழ்ந்தவர் அம்பேத்கர். இந்தியா சுதந்திரமடைந்ததற்குப் பிறகு எத்தனையோ நிபுணர்கள் இந்தியாவில் உருவாகிவிட்டார்கள். ஆனால் அவரைப்போல சமூகத்தின் சகல அம்சங்களையும் கணக்கில்கொண்டு மாற்றத்துக்கான வழிகளை முன்மொழியும் ஆற்றல்கொண்ட சிந்தனையாளர் எவரும் உருவானதாகத் தெரியவில்லை.அவர் பல்வேறு துறைகளிலும் ஆழ்ந்த புலமைகொண்டிருந்தார் என்றபோதிலும் சட்டத் துறையில் அவருக்கிருந்த ஞானம் அபாரமானது என்பதை நாடு அறியும்.
சட்டத்தின் முதன்மையான பணி என்னவென்று கேட்டால் சமூக ஒழுங்கைக் காப்பதுதான் என நாம் தயங்காமல் பதில் சொல்வோம். ஆனால் சமூகத்தின் குறைபாடுகளைக் களைவதுதான் சட்டத்தின் பணி என்றார் அம்பேத்கர். ஒரு நாட்டின் நாகரிகத்துக்கும் அதன் சட்டங்களுக்கும் இருக்கும் தொடர்பை சுட்டிக்காட்டிய அவர், பண்டைய சமூகங்களுக்கும் நவீன சமூகங்களுக்கும் இருக்கும் முக்கியமான வேறுபாடு பண்டைய சமூகங்களில் சட்டம் என்பது தெய்வீகத் தன்மை கொண்டதாகவும் மாற்றப்பட முடியாததாகவும் கருதப்பட்டது. ஆனால் நவீன சமூகங்களிலோ காலத்துக்கும் தேவைக்கும் ஏற்ப அது மாற்றங்கண்டு வருகிறது எனக் குறிப்பிட்டார். ”சட்டத்தைத் தெய்வீகத் தன்மை கொண்டதாகக் கருதிய சமூகங்கள் வளர்ச்சி காணாமல் தேங்கிப் போய்விட்டன. அப்படியான நாட்டுக்கு இந்தியா நல்லதொரு உதாரணம்” என்று அவர் விமர்சித்தார்.
இந்திய சமூகம் எல்லா காலங்களிலும் அப்படி இருக்கவில்லை. “ உலகில் இந்தியாவைப்போல புரட்சிகள் பலவற்றைக் கண்ட நாடு வேறு எதுவும் இருக்கமுடியாது. ஐரோப்பியர்கள் போப்பாண்டவரின் அதிகாரத்தைக் கேள்வி கேட்பதற்கு முன்பே தெய்வீகத் தன்மை பொருந்தியதெனக் கூறப்பட்ட சட்டத்துக்கும் மதச்சார்பற்ற சட்டத்துக்கும் இடையிலான மோதலை இந்தியா பார்த்துவிட்டது. மதச்சார்பற்ற சட்டத்துக்கான அடித்தளத்தை நாம் கௌடில்யரின் அர்த்தசாஸ்திரத்தில் பார்க்கலாம். ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக இங்கே ’தெய்வத்தின் சட்டம்’ வெற்றிபெற்றுவிட்டது. அதுதான் இந்தியா சந்தித்த பேரழிவுகளிலேயே முக்கியமானது” என்றார் அம்பேத்கர். சட்டம் குறித்த அவரது இந்தப் புரிதலை அவர் தலைமையேற்று உருவாக்கிய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தில் நாம் காணலாம். சட்டத்தை மாற்றவேண்டும் என அவர் கூறினாரே தவிர எவ்வளவு கொடுமைகள் இழைக்கப்பட்டபோதிலும் வன்முறைப் பாதையில் ஈடுபடுங்கள் என ஒடுக்கப்பட்ட மக்களிடம் ஒருபோதும் அவர் கூறவில்லை. அவர்களுக்கு சட்டப் பாதுகாப்பை ஏற்படுத்தித் தரவேண்டும் என்பதே அவரது எண்ணமாக இருந்தது. ஆனால் எந்த சட்டங்கள் அந்த மக்களைப் பாதுகாக்கும் என நினைத்தாரோ அந்த சட்டங்களே அவர்களுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தப்படும் என அவர் எதிர்பார்த்திருக்கமாட்டார்.
இந்தியாவைப் பாதுகாக்க அரசியலமைப்புச் சட்டத்தை உருவாக்கித் தந்த அம்பேத்கரை இந்த நாடு அங்கீகரிக்கத் தவறிவிட்டது மட்டுமின்றி அவர் எந்த மக்களின் விடிவுக்காக அதிகம் பாடுப்பட்டாரோ அவர்களையே குற்றப் பரம்பரையினராக்கிக்கொண்டிருக்கிறது. ஒருபுறம் சாதியவாதிகளின் வன்கொடுமைகள் இன்னொருபுறம் அரசு எந்திரத்தின் பாரபட்சம் என இரண்டுவிதமான ஒடுக்குமுறைகளுக்கு இடையே சிக்கி அவர்கள் சீரழிந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். இந்திய சிறைகளில் அடைப்பட்டுக் இடப்போரின் சமூகப் பின்னணியைப் பார்த்தால் இதை நாம் புரிந்துகொள்ளலாம்.
இந்திய சிறைவாசிகளை இரண்டுவகையாகப் பிரிக்கலாம்: 1.தண்டனை சிறைவாசிகள் 2. விசாரணை சிறைவாசிகள். இதில் விசாரணை சிறைவாசிகளின் எண்ணிக்கையே அதிகம். இந்திய சிறைவாசிகளின் எண்ணிக்கையில் சுமார் 70 விழுக்காட்டினர் விசாரணை சிறைவாசிகள்தான் என ஒரு ஆய்வு தெரிவிக்கிறது (Delay in Process, Denial of Justice: The Jurisprudence and Empirics of Speedy Trials in Comparative Perspective, Jayanth K.Krishnan,Indiana University Maurer School of Law; C.Rajkumar,O.P. Jindal Global University (JGU) - Jindal Global Law School (JGLS)) 2007 ஆம் ஆண்டின் புள்ளிவிவரத்தை அடிப்படையாகக்கொண்ட அந்த ஆய்வு,
அப்போது சிறையிலிருந்த 241413 விசாரணை சிறைவாசிகளில் 54324 பேர் (22.50%) தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினர் என்றும், 29941 பேர் (12.40%) பழங்குடியினர் என்றும் தெரிவிக்கிறது. அதாவது ஒட்டுமொத்த விசாரணை சிறைவாசிகளில் 35% பேர் எஸ்சி/எஸ்டி வகுப்பைச் சேர்ந்தவர்கள்.
தேசிய குற்ற ஆவண மையம் (என்.சி.ஆர்.பி) வெளியிட்டுள்ள 2011 ஆம் ஆண்டு புள்ளி விவரத்தின்படி ( Prison Statistics India 2011, Narional Crime Records Bureau, Ministry of Home Affairs, New Delhi ) இந்தியாவிலிருக்கும் மொத்த சிறைவாசிகளின் எண்ணிக்கை 366903. அதில் விசாரணை சிறைவாசிகளின் எண்ணிக்கை 241200. அதாவது 65.74% . அதிக காலத்துக்கு விசாரணை சிறைவாசிகளை சிறையில் வைத்திருக்கக்கூடாது என உச்சநீதிமன்றம் கூறிய பின்னரும்கூட விசாரணை சிறைவாசிகளின் எண்ணிக்கையில் பெரிய மாற்றம் ஏதும் நிகழ்ந்துவிடவில்லை என்பதையே இந்தப் புள்ளிவிவரம் காட்டுகிறது.
2011 ஆம் ஆண்டில் இந்தியாவிலிருந்த 128592 தண்டனைக் கைதிகளில். 28033 பேர் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள், 18292 பேர் பழங்குடியினத்தவர். இதில் எஸ்சி/எஸ்டி/முஸ்லிம் ஆகிய மூன்று சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்களின் எண்ணிக்கையை மட்டும் கூட்டிப் பார்த்தால் 69268 வருகிறது. அதாவது ஒட்டுமொத்த தண்டனைக் கைதிகளில் அவர்கள் மட்டும் 53.87 % உள்ளனர்.
அப்போதிருந்த 241200 விசாரணைக் கைதிகளில் முஸ்லிம்கள் 51206 பேர், கிறித்தவர்கள் 7699 பேர்,தாழ்த்தப்பட்டோர் 53794 பேர், பழங்குடியினர் 31652 பேர். இந்த நான்கு சமூகத்தவரையும் சேர்த்துப் பார்த்தால் 144351 வருகிறது. அதாவது மொத்த விசாரணைக் கைதிகளில் இந்த நான்கு சமூகத்தவரின் பங்கு 59.85% ஆகும்.
இந்திய அளவில்தான் இந்த நிலையென்றால் தமிழகத்தின் நிலையோ இன்னும் மோசமாக இருக்கிறது. 2011 ஆம் ஆண்டில் தமிழ்நாட்டிலிருந்த தண்டனை சிறைவாசிகள் 5200 பேரில் தாழ்த்தப்பட்டோர் 1609 ( 30.95%), பழங்குடியினர் 176 (3.38%), முஸ்லிம்கள் 671 (12.90%), கிறித்தவர்கள் 999 (19.21%) . இந்த நான்கு பிரிவினரையும் சேர்த்தால் மொத்த தண்டனைக் கைதிகளின் எண்ணிக்கையில் அது 66.44% ஆகும்.
அதே ஆண்டில் தமிழக சிறைகளில் இருந்த விசாரணைக் கைதிகளின் மொத்த எண்ணிக்கை 7682. அதில் முஸ்லிம்கள் 943 (12.27%) தாழ்த்தப்பட்டோர் 2783 (36.22%) பழங்குடியினர் 757 (9.85%).கிறித்தவர்களும் இங்கு அதிக எண்ணிக்கையில் விசாரணைக் கைதிகளாக இருந்துள்ளனர். அவர்களது எண்ணிக்கை 1213 பேர் ( 15.79%) இந்த நான்கு பிரிவினரையும் சேர்த்தால் 2011 ஆம் ஆண்டில் மொத்தமாக இருந்த 7682 விசாரணைக் கைதிகளில் அவர்களது எண்ணிக்கை 74.14% ஆகும். இந்திய அளவிலான விழுக்காட்டைவிடவும் தமிழகத்தில் அதிக அளவில் இந்த சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் சிறைப்படுத்தப்பட்டிருப்பது வியப்பையும் அதிர்ச்சியையும் அளிக்கிறது.
தமிழ்நாட்டில் 2011 ஆம் ஆண்டைவிடவும் 2012 இல் நிலைமை மேலும் மோசமாகிவிட்டது. முந்தைய ஆண்டில் 1609 ஆக இருந்த தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்த தண்டனைக் கைதிகளின் எண்ணிக்கை 1748 ஆகவும் , 2783 ஆக இருந்த விசாரணைக் கைதிகளின் எண்ணிக்கை 3442 ஆகவும் உயர்ந்துவிட்டது.அது போதாதென்று தடுப்புக் காவல் சட்டங்களிலும்கூட அதிக என்ணிக்கையில் தாழ்த்தப்பட்டவர்களே சிறையிலடைக்கப்பட்டுள்ளனர். இந்தியாவிலேயே மிக அதிகபட்சமாகத் தமிழ்நாட்டில்தான் 523 பேர் தடுப்புக் காவல் சட்டங்களின்கீழ் சிறைப்படுத்தப்பட்டுள்ளனர். அதில் 202 பேர் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள். தமிழ்நாட்டின் மக்கள் தொகையில் ஒரே ஒரு சதவீதம் மட்டுமே இருக்கும் பழங்குடியினர் 36 பேர் தடுப்புக் காவல் சட்டத்தின்கீழ் சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்.
குற்றமிழைப்பவர்களைத் தண்டிப்பது இயல்புதானே இதில் சாதி பார்க்கலாமா என கேட்கப்படலாம். குற்றமிழைப்பவர்கள் தப்பிவிடுவதும் அப்பாவிகள் வேண்டுமென்றே குற்றவாளிகளாக்கப்படுவதும் அதிகரித்து வருவதால்தான் இதை நமது தண்டனை அமைப்பின் ஓரவஞ்சனை என நாம் குற்றம்சாட்ட வேண்டியிருக்கிறது. அமெரிக்காவில் எப்படி கறுப்பின மக்கள் பொய்வழக்குகளில் சிக்கவைக்கப்படுகிறார்களோ அப்படித்தான் இங்கே தலித் மக்கள் பழிவாங்கப்படுகிறார்கள்.அவர்களை சாதிய வன்கொடுமைகளிலிருந்து பாதுகாப்பதற்கென இயற்றப்பட்ட சட்டத்தை செயல்படுத்தாமலிருப்பதும் அவர்கள்மீது பொய்வழக்குகளைத் தொடுப்பதும் அன்றாட நடைமுறையாகிவிட்டது. இப்போது அதிகம் விவாதிக்கப்படும் குஜராத்தை விடவும் தமிழ்நாட்டில் தலித்துகளின் நிலையும் சிறுபான்மையினரின் நிலையும் மோசமாக இருக்கிறது. இந்த இழிநிலையை மாற்றுவதற்கான போராட்டங்களை முன்னெடுப்பதுதான் அம்பேத்கரை நினைவுகூரும் சிறப்பான வழிமுறையாக இருக்கும். தமிழ்நாட்டின் தலித் அமைப்புகளும் ஜனநாயக சக்திகளும் அதற்காக இன்று உறுதியேற்றுக்கொள்வார்களா?
Kanak being arrested at a pro-democracy rally in Nepal, 2006. Photo by Shehab Uddin
Press Statement: media figures call for release of Himal Editor Kanak Mani Dixit
New Delhi, April 23 — Editors and media figures as well as intellectuals and scholars from India, Nepal, Bangladesh, UK, US, Australia and Sri Lanka have called for the release of Himal editor and prominent Nepali journalist Kanak Mani Dixit who was arrested yesterday in Katmandu by anti-graft officials.
The following is the text of the statement:
It is with deep concern that we have learned of the arrest today of Kanak Mani Dixit, the widely respected founder-editor of Himal Media and a courageous voice for transparency, freedom of expression and democratic rights in Nepal and across South Asia. The charges are related to alleged corruption but Kanak Dixit says it is part of a vendetta pursued against him by people in Government.
We have known Kanak Dixit as a true professional, human rights defender and energetic journalist whose credentials are built on robust research and tremendous courage. Himal Media, a pioneer in South Asia journalism, has published Himal South Asia, Nepali Times and Himal Khabar Patrika (in the Nepali language). He has written extensively for international media including leading newspapers in India and is chairman of Sajha Yatayat, a state run transportation company, which he has been turning around from a loss-making entity.
Kanak Dixit’s detention comes at a time of increased pressure on free media across South Asia. We call upon all national and international media organisations, individual journalists and editors, defenders of media under pressure, on those who believe in the freedom of expression, to seek Kanak Dixit’s immediate release and a fair and transparent trial, free of bias.
We call upon the Government of Nepal to issue a transparent and unequivocal statement on his detention for we are deeply concerned about his safety and rights. We condemn all forms of pressure tactics on editors like him and other courageous media figures such as Mahfuz Anam of the Daily Star in Dhaka, who is facing over 80 cases of sedition and libel in Bangladeshi courts, and other media persons who are committed to the rule of law and justice.
Kanak Mani Dixit: in solidarity with Pakistani journalists at Azadi Gali, Karachi, November 2007. Photo: Beena Sarwar
