கற்பில் காணும் பண்பாட்டு அரசியல் - இந்திரா பார்த்தசாரதி

                  



அற்ப விஷயங்களையும் அரசியலாக்கும் தமிழ்நாட்டுப் போலிப் பண்பாட்டு அரசியல்வாதிகளின் வாயில் அகப்பட்டு, மிகவும் அவதியுறுகிற சொல், ‘ கற்பு’.

‘கற்பு’ என்றால் என்ன?

‘கல்’ என்ற வேர்ச்சொல்லினின்றும் பிறந்தவை ‘கற்பு’, ‘கல்வி’ போன்ற சொற்கள்.
‘கல்’ என்றால், ‘தோண்டுதல்’. ஆங்கிலச் சொல், ‘ cultivate’, ‘culture’ போன்ற சொற்களும் இந்தத்’ தோண்டுதலை’ (‘உழுதல்’- லத்தீன்-cultivatus)  அடிப்படையாகக் கொண்டு பிறந்த சொற்கள்தாம்.

கற்பிக்கப்படுவது எதுவோ அது ‘கற்பு’. கல்வியினால் உண்டாகும் ஞானமும் ‘கற்பு’தான். ‘பெரிய திருமொழியில்’ (திருமங்கைமன்னன்), ‘கற்பு’ என்ற சொல் ‘பெரிய ஞானம்’ என்ற பொருளில் ஆளப்பட்டிருக்கிறது.

‘ஆழி ஏந்திய கையனை, அந்தணர்
கற்பினை கழுநீர் மலரும் வயல்
கண்ணமங்கையுள் கண்டு கொண்டேனே’.

‘அந்தணர் கற்பு’ என்றால் ‘சான்றோர் ஞானம்’ என்ற பொருள்.

அகத்திணை ஒழுக்கத்தில் ‘களவு’க்குப் பிறகு, ‘கற்பு’.

‘களவு’ என்றால் என்ன?

தொல்காப்பியம் கூறுகிறது:

‘ இன்பமும் பொருளும் அறனும் என்றாங்கு
அன்பொடு புணர்ந்த ஐந்திணை மருங்கின்
காமக் கூட்டம் காணுங்காலை
மறையோர் தேஎத்து மன்றல் எட்டனுள்
துறையமை நல்லியாழ்த் துணைமையோர் இயல்பே’

இன்பமும், பொருளும், அறனுமென்று கூறப்பட்ட மூவகைப் பொருள்களுள், முதன்முதல் சந்திக்கும், திருமணம் ஆகாத இளம் ஆண், பெண் ஆகிய இருவரிடையே தோன்றும் அன்பின் விளைவாக ஏற்படும் இன்பத்தின் பகுதியாகிய புணர்தல் முதலிய ஐவகைப்பட்ட ஒழுக்கம். ‘காமக் கூட்டம்’ என்பது, ‘புணர்தலை’க் குறிக்கும்.

வேதத்துள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள எட்டுவகை மணங்களுள், ‘களவு’, ‘கந்தர்வத்’ திருமணமாகும் என்பது நச்சினார்க்கினியர் கருத்து. ‘கந்தருவ குமரரும் கன்னியரும் தம்முள் எதிர்ப்பட்டுக் கண்டு இயைந்தது போலத் தலைவனும் தலைவியும் எதிர்ப்பட்டுப் புணர்வது,’ என்கிறார் நச்சினார்க்கினியர். சகுந்தலையும் துஷ்யந்தனும் வனத்தில் சந்தித்துப் புணர்ந்தது கந்தர்வம்.

‘கந்தருவர்க்குக் கற்பின்றி அமையவும் பெறும்; ஈண்டுக் கற்பின்றிக் களவே அமையாதென்றற்குத் ‘துறையமை’ என்றார்’ என்று மேலும் கூறுகிறார் நச்சினார்க்கினியர்.

‘கற்பின்றி’ என்றால் என்ன பொருள்? ‘கற்பு’ என்றால் திருமணம். மக்களைப் பொருத்த வரையில், களவொழுக்கம் பயிலுகின்ற தலைவனும் தலைவனும் திருமணம் செய்துகொண்டாக வேண்டும். கந்தருவர்களுக்கு இந்தச் சட்டம் கிடையாது. அதே சமயத்தில், திருமணத்துக்கு முன்பு, களவொழுக்கத்தில் இருக்கும் தலைவனும் தலைவியும் புணர்தல்( உடலுறவு) குறித்துச் சமூகத் தடை ஏதுமில்லை.

‘கற்பெனப் படுவது கரணமொடு புணரக்
கொளற்குரிய மரபிற் கிழவன் கிழத்தியைக்
கொடைக்குரி மரபினோர் கொடுப்பக்கொள் வதுமே’

தலைவன், தலைவி ஆகிய இருவருடைய பெற்றோர்கள், இருவருக்கும் களவுக்குப் பிறகு, இருவருடைய உறவையும் உறுதிப் படுத்த நிகழ்த்தும் சடங்கே ‘கற்பு’
எனப்படும். ‘கற்பியல்’ என்று தொல்காப்பியத்தில் வரும் பகுதியில், திருமணத்துக்குப் பிறகு, தலைவன், தலைவி, தோழி, போன்றோர் எந்தெந்தச் சூழ்நிலையில் பேசுவார்கள்
என்ற செய்திகள் அனைத்தையும் நாடகக் காட்சிகள் போல் சித்திரித்துக் கூறப்படுகின்றன.

‘கற்பியலில்’, ஊடல் பற்றியும்( கணவனுடைய பரத்தையர் தொடர்பின் காரணமாக அவனுக்கும் அவன் மனைவிக்குமிடையே உண்டாகும் பூசல்கள்) , கணவன் பொருள் தேடவோ அல்லது உயர்கல்வி படிப்பதற்கோ அல்லது அரசு காரியமாகவோ மனைவியிடமிருந்து பிரிந்தால் அப்பிரிவு பற்றியும், பிரிந்திருக்கும் காலத்தில் மனைவியின் பொறுமை காத்து இருத்தல் பற்றியும் பேசப்படும். புணர்ச்சியைப் பற்றிய செய்தி ‘கற்பியலில்’, நினைவு கூர்தலாகக் கூறப்படுமே யன்றி, நிகழும் செயலாகச் சித்திரிக்கப்படவில்லை. . அதாவது, திருமணத்துக்கு(கற்புக்கு) அடிப்படையான, தலைவன் -தலைவிக்கிடையே நிகழும் புணர்ச்சி (உடலுறவு) திருமணத்துக்கு(கற்பு) முந்திய ஒழுக்கமாகிய ‘களவிலேயே’ கூறப்பட்டுவிடுகிறது என்பது பொருள்.
களவொழுக்கத்தின்போது, புணர்ச்சியில் (உடலுறவு) இருந்த romance திருமணத்துக்குப் பிறகு இல்லை என்பதும் காரணமாக இருக்கலாம்.

களவொழுக்கத்தின்போது என்ன நிகழ்கிறது?

‘ மெய்தொட்டுப் பயிறல் பொய் பாராட்டல்
இடம்பெற்றுத் தழாஅல் இடையூறு கிளத்தல்
நீடுநினைந்திரங்கல் கூடுதலுறுதல்’
எண்று கூறுகிறார் தொல்காப்பியர்.

இதற்குச் சான்றாகக் குறுந்தொகைப் பாடலை எடுத்துக் காட்டுகிறார் நச்சினார்க்கினியர்.

‘ஒடுங்கீரோதி ஒண்ணுதற் குறுமகள்
நறுந்தண் ணீர ளாரணங் கினளே
இனையள் என்றவள் புனையளவு அறியேன்
சிலமெல் லியவே கிளவி
அணைமெல் லியள்யான் முயங்குங் காலே’

இப்பாடல், புணர்ந்து நீங்கும் தலைவன் தன் நெஞ்சுக்குச் சொல்லியது

‘தலைவியைத் தழுவும் போது , கூந்தலாலும், நெற்றியாலும், மெய்யெங்கும் பரவியுள்ள இனிமையாலும் கண்ணிற்கும், நல்ல நறுமணத்தால் மூக்கிற்கும், தண்ணிய நீரின் தன்மையால் வாய்க்கும் மெல்லிய சொற்கள் பேசுதலால் செவிக்கும், மெல்லிய இயல்பால் உடம்பிற்கும் கண்டு, கேட்டு,உண்டு, உயிர்த்து, உற்றறியும் ஐம்புலன் இன்பங்களையும் ஒருங்கே தந்தாள். அவளைத் தழுவதழுவ, மேலும் தழுவ வேண்டுமென்ற வேட்கை உண்டாகின்றது..’

இதைப் பார்க்கும்போது, களவொழுக்கம் வெறும் platonic love தான் என்று சொல்லமுடியுமா?

இதனால், ஒருவரை யொருவர் விரும்புகின்ற ஆணும் பெண்ணும் அவர்கள் திருமணம் செய்து கொள்வதற்கு முன்பு உடலுறவு கொள்ளுவதில் தமிழ் மரபில் எந்தவிதமான சமூகத் தடையும் இருந்தததாகத் தெரியவில்லை. கட்டில், கல்யாணத்தில் முடியவேண்டும் என்பதுதான் கட்டளை.

தொடக்கக் காலத்தில், ஓர் ஆணும் பெண்ணும் திருமணமாகி ஒருவரை யொருவர் புரிந்து கொண்டு, இல்லறம் என்ற நல்லறம் பயிலுதலைச் கூற வந்த ‘கற்பு’ என்ற சொல், பிற்காலத்தில், பெண்ணைச் சார்த்தியே பேசப்பட்டு, அவளுடைய பதிவிரதா தன்மையும், ‘பொறுமையும்’ ( முல்லைத்திணை ஒழுக்கமாகிய ‘இருத்தல்’ என்ற பண்பு)
குறிக்க வந்த சொல்லாக மாறிவிட்டது.

இதற்கு என்ன காரணம்?

பெண்ணைக் கண்டு ஆண் அஞ்சுகிறான். அவளுடைய சக்திக்கு எல்லையில்லை என்ற பயம். அவளை அடக்கி ஆளுதல்தான் தனக்குத் தற்காப்பு என்று நினைக்கின்றான். ‘இயற்கையைப் பெண்ணாக பாவிக்கும் மனிதன், அவளைக்கண்டு அஞ்சிய நிலையில்,
சுற்றுப்புறச் சூழலை அழிப்பதின் மூலம், அவளைக் கற்பழிப்பதாக நினைத்துத் தன்
ஆளுமையையும் ஆக்ரமிப்பையும் உணர்த்துகிறான்’ என்கிறார் காப்ரா.

இந்திய ஆணின் பெண்ணைப் பற்றிய அடிமன அச்சந்தான் துர்க்கையின் உருவகம்.
அவளுடைய சீற்றம் அடங்கிய நிலையில், ஆணின் ஆளுமைக்குட்பட்ட நிலையில்,
உமாவாகி, சாந்தத்தின் உறைவிடமாகத் திகழ்கிறாள். இந்தியாவில் பெண்களுடைய ‘தீட்டு’ பற்றிய சிந்தனையும் அச்ச உணர்வின் அடிபடையில் உருவானதுதான் என்று சில மேல்நாட்டு அறிஞர்கள் கருதுகிறார்கள்.

தமிழில், ‘அணங்கு’ என்ற சொல், ‘ பேயை’ யும், ‘பெண்’ ணையும் குறிக்கின்றது என்பது சிந்தித்தற்குரியது.

ஆகவே, பெண்ணைக் கண்டு அஞ்சும் ஆண், அவளுக்குக் ‘கற்பு’ என்ற பொன் விலங்கைப் பூட்டியிருக்கிறான் என்று நினைக்க வேண்டியிருக்கிறது. அவளை’ ‘பத்தினி’ யாக்கி அடக்குவதாகும். அநியாயத்தைப் பொறுக்கமுடியாத சீற்றத்தில், மதுரையை எரித்த கண்ணகி, தன் நாட்டு எல்லைப்புறத்துக்கு வந்து சொர்க்கம் எய்தினாள் என்று கேட்டு, அவள் சீற்றம் இன்னும் எஞ்சியிருக்கமோ என்று அஞ்சி, அவளை’ ‘பத்தினிக் கடவுளாக்கி’ அவள் சினத்தைத் தணிக்க முயல்கிறான் சேரன் செங்குட்டுவன்

பெண்களுடைய ‘கற்பு’ப் பற்றிய விவாதத்தை முதலில் தொடங்கி வைத்தவன்,
சேரன் செங்குட்டுவன். சாத்தனாரிடமிருந்து கண்ணகி வரலாற்றைக் கேட்டபின்,
தன் கணவன் உயிர் நீத்தவுடன் அவனைத் தொடர்ந்து உயிர்நீத்த பாண்டிய மாதேவி,
கோவலன் கொல்லப்பட்டவுடன் அவனைத் தொடராமல், வழக்காடி வென்ற பிறகு அவனோடு சொர்க்கம் புகுந்த கண்ணகி ஆகிய இருவர்களில் யார் சிறந்தவர் என்று தன் மனைவியை வினவி, இக்காலப் பட்டிமன்ற வீரர்களுக்கு முன்னோடியாக
விளங்குகிறான்! இக்காலப் பட்டிமன்ற வீரர்களும் அவனை ஏமாற்றிவிடவில்லை.
‘அறக்கற்பு’, ‘ மறக்கற்பு’ போன்ற சொற்களை வீசிச் சொற்சிலம்பம் ஆடி
வருகின்றனர்.

திருமணத்துக்கு முன் தலைவனும் தலைவியும் உள்ளப் புணர்ச்சியாகிய இயற்கைப் புணர்ச்சிப் பழகினார்களே தவிர( platonic love) உடல் உறவு கொண்டிருக்க இயலாது என்று தமிழ்ப் பெண்களுடைய இன்றையக் கற்புக் காவலர்கள் இப்பொழுது கூறுகிறார்கள். அப்படி உடல் உறவு கொண்டிருந்தால், திருமணம் ஆவதற்கு முன் கருவுற்றார்கள் என்பதற்குச் சான்றுகள் சங்கப் பாடல்களில் இருந்திருக்கும் என்பது சில தமிழ்ப் பேராசிரியர்களுடைய வாதம்!

‘பொய்யும் வழுவும் தோன்றிய பின்னர்
ஐயர் யாத்தனர் கரணம் என்ப’
என்கிறார் தொல்காப்பியர்.

களவொழுக்கத்தில், பொய்யும், குற்றமும் ஏற்படத்தொடங்கிய பிறகு, குடும்ப மூத்தவர்கள் திருமணச் சடங்குக்குத் தான் முன்னுரிமை தந்தார்கள் என்பது இதன் கருத்து. ‘பொய்’, ‘வழு’ என்று குறிப்பிடப்படுபவை யாவை? ‘பொய்யாவது செய்த ஒன்றனைச் செய்திலேன் என்றல்; வழுவாவது சொல்லுதலே அன்றி ஒழுக்கத்து இழுக்கி ஒழுகல்’ என்று உரை எழுதுகிறார் நச்சினார்க்கினியர். திருமணச் சடங்குக்குச் சான்றாக, அகநானூற்றுப் பாடலொன்றை எடுத்துக் காட்டுகிறாரேயன்றி, ‘பொய்’ ‘வழு’ ஆகியவற்றுக்கு அவர் எடுத்துக் காட்டு ஏதும் தரவில்லை. காரணம், அத்தகையப் பாடல்கள் இருந்திருந்தாலும், தொகை நூல்களில் இடம் பெறாமல் தணிக்கைச் செய்யப் பட்டிருக்கக் கூடும். அல்லது, தொல்காப்பியம் எழுதப்பட்டு பல நூற்றாண்டுகளுக்கு பின்பு வந்த உரையாசிரியர்கள் இதற்கு உதாரணம் காட்ட விரும்பாமலும் இருந்திருக்கலாம்.

திருமணச் சடங்குக்கு நச்சினார்க்கினியர் மேற்கோளாகக் காட்டியிருக்கும் அகச்செய்யுள், வாயில் மறுத்த தோழிக்குத் தலைவன் கூறுவதாக மருதத் திணையில் வருகின்றது. பரத்தையரிடமிருந்துவருகின்ற தலைவனை வீட்டுக்குள் அணுமதிக்கத் தோழி மறுப்பதுதுதான் ‘வாயில் மறுத்தலா’கும். தலைவி ஊடலைச் சொல்வதுதான் மருதத்திணை. வாயில் மறுக்கப்பட்ட தலைவன், தனக்கும் தலைவிக்கும் நடந்த திருமணச் சடங்கை நினைவு கூர்ந்து தோழியிடம் சொல்லுகிறான். ஆகவே இதுவும் திருமணச் சடங்கை விளக்குவதற்காகஅமைந்த பாடல் என்றும்  கூறமுடியாது. ‘களவொ’ழுக்கத்துக்குப் பிறகு, தலைவனும் தலைவியும் பெற்றோர்கள் சம்மதத்துடன் ஒன்று கூடி வாழும் தோழமையைத்தான் ‘கற்பு’ என்று கருதினார்களோ என்று நினைக்க இடமிருக்கிறது.

திருமணச் சடங்கை வேதநெறிக்குள் அடக்கப் பார்க்கிறார் நச்சினார்க்கினியர். கரணம்
‘நிகழுங்கால் இவளை இன்னவாறு பாதுகாப்பாயெனவும், இவனுக்கு நீ குற்றேவல் செய்து ஒழுகுவாயாக எனவும், அங்கியங்கடவுள் அறிகரியாக( அக்னிச் சாட்சியாக)
மந்திரவகையாள் கற்பிக்கப்படுதலின் அத்தொழிலைக் ‘கற்பு’ என்றார்’ என்பது நச்சினார்க்கினியர் வாக்கு. வேத நெறியைப் பற்றியோ அல்லது அக்னிக் கடவுள் சாட்சியாக இருப்பது பற்றியோ தொல்காப்பியர் எதுவும் கூறவில்லை.

தலைவன் நினைவுகூர்வதாகக் கூறப்படும் திருமணச் சடங்கு என்ன?

‘ அந்நாள், தீய கோள்கள் நீங்கப்பெற்ற, வளைந்த வெண்மையான திங்களைத் தீமையற்ற, புகழையுடைய உரோகிணி நட்சத்திரம் வந்து கூடும் நன்னாள்.அதுவே எங்கள் திருமண நாள்.உழுத்தம் பருப்புடன் கூட்டிச் சமைத்த குழைவாக வெந்த பொங்கலோடு பெரும் சோற்றுத் திரளை உண்பது இடைவிடாமல் நடந்து கொண்டிருந்தது. வரிசையாகக் கால்களை நட்டுக் குளிர்ந்த பெரிய பந்தலை அமைத்தனர். அப்பந்தலில், கொண்டு வந்த மணலைப் பரப்பினர். மனையின்கண் விளக்கினை ஏற்றி மாலைகளைத் தொங்கவிட்டனர். பொழுது புலர்ந்ததும், முதிய
மகளிர், தலையில் நீர்க்குடத்தினைச் சுமந்தவராய்க் கைகளில் புதிய மண்டை எனும்
கலத்தினை ஏந்தியவராய் ஒருங்கு கூடினர்..முன்னே தருவனவற்றையும் பின்னே தருவனவற்றையும் முறை முறையாக் எடுத்துத் தந்த வண்ணமிருந்தனர். தேமல் படர்ந்த அழகிய வயிற்றினையுடைய தூய அணிகலன்களை அணிந்த மகனைப் பெற்றெடுத்த
மகளிர் நால்வர்,’ தோழமையினின்றும் வழுவாது நீங்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர்
பேணுவதில் பெரும் விருப்பத்துடன் இருப்பீர்களாக’ என்று வாழ்த்தி, மலருடன் கூடிய
நெல்லை அவள் கரிய கூந்தலின்மீது தூவினர். சுற்றத்தினர் கல்லென்ற ஒலியினராய் விரைந்து வந்து, ‘பெருமனைக் கிழத்தி ஆவாய்’ என்று கூறி, ஓர் அறையினில் என்னுடன் அவளைக் கூட்ட, அன்றிரவு நாங்கள் புணர்ந்தோம். பிறகு, முதுகினை
வளைத்துக் கொண்டு அவள் புடவைக்குள்ளே ஒடுங்கிக் கிடந்தாள். அவளை அணுகி அவள் முதுகை அணைத்துக் கொள்ளும் விருப்பத்துடன் முகத்தை மூடியிருந்த ஆடையை விலக்கினேன். அவளோ அச்சத்துடன் பெருமூச்சு விட்டாள். அவளை மகிச்சியுடன், இருக்கையில் அமர்த்தி, ‘ உன் நெஞ்சத்து நினைத்ததை மறையாது உரைப்பாயாக’ என்றேன். மானின் மடப்பத்தினையும், செருக்கிய பார்வையையும் கொண்ட கண்களையும், குளிர்ந்த கூந்தலையும் உடைய மாமை நிறமுடைய என் தலைவி, உள்ளம் நிறைந்த உவகையளாகி, முகம் தாழ்த்தி என்னை வணங்கினாள்’


 தோழி வாயில் மறுத்தபோது, தலைவன் அவளிடத்து இவ்வாறு கூறியதாகப் பாட்டில் ஒரு குறிப்பும் இல்லை. அவன் இதை தலைவியிடத்தும் கூறியிருக்கக்கூடும். இல்லறக் காட்சி என்பதாலும், நெல், உழுத்தம் பருப்பு முதலியவற்றால் மருதத் திணையாகி, அந்நிலத்து ஒழுக்கமாகிய ஊடலுக்கேற்ப, வாயில் மறுக்கப்பட்ட நிலையில் தலைவன்
கூறுகின்றான் என்ற நாடகக் காட்சி, தொகுத்தவர்களின் கற்பனையாகக் கூட இருக்கலாம். இப்பாட்டில், திருமணச் சடங்கு சமயச் சார்பு ஏதுமில்லாமல், ஒரு secular
நிகழ்வைக் கூறுவதைப் போலத்தான் அமைந்திருக்கின்றது என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும். சடங்கு கூட இங்கு அவ்வளவு முக்கியமாகத் தெரியவில்லை. கற்பு நிலையாக, தலைவந்தலைவிக்குமிடையே தோழமைதான்( companionship ) வற்புறுத்திப் பேசப்படுகிறது. இங்குத் திருமணத்துக்குப் பிறகு, தலைவனும் தலைவியும் பெற்றோர்
ஒப்புதலுடன் ஓர் அறையில் இணைவதும், ‘ புணர்ச்சி’ என்றுதான் கூறப்படுகிறது.
‘ஓர் இற் கூடிய புணர் கங்குல்’ , (அதாவது, இல்லத்தில், ஓர் அறையில், இரவில் அதிகாரப் பூர்வமாகக் கூடுதல்) என்பது அகநானூற்று வரி.

ஆகவே, களவொழுக்கத்தின்போது கூறப்படும் ‘புணர்ச்சி ‘, உடலுறவைக் குறிக்காது என்று சொல்வது தவறு. புணர்ச்சிப் பழகுகிறவர்கள் திருமணம் செய்துகொண்டாக
வேண்டும் ஒரு கட்டாய நியதி இருந்தது. இக்கால ஆணினத் தமிழ்ப் பண்பாளர்களுக்கு, உடலுறவைப் பற்றிப் பொதுவாகவே இருக்கிற ஒரு.விசுவரூப மனச்
சிக்கல்( magnificent obsession) அக்காலத் தமிழர்களுக்கு இருந்ததாகத் தெரியவில்லை.
பக்தி இயக்கத்தின்போது பேசப்பட்ட, பக்தனுக்கும் இறைவனுக்குமிடையே ஏற்படுகின்ற தலைவி- தலைவன் உறவு( உடலுறவு உட்பட- bridal mysticism) தொன்மைத் தமிழிலக்கியங்களில் கூறப்படும் களவொழுக்கத்தைத்தான் அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்கிறது. பக்திப் புலவர்களிடத்தும் இந்த தெய்வீகக் களவொழுக்கம் பொருத்த வரையில், மனத்தடைகள்(inhibitions) இருந்தனவாகத் தெரியவில்லை.

கற்பழிப்பு என்று சொன்னால் தவறா?

பெண்கள் மீதான வன்முறை குறித்த விவாதங்களின்போது ’ கற்பழிப்பு’ என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துவது பற்றியும் சிலர் முற்போக்காகக் கருத்துகளைக் கூறிவருகின்றனர். கற்பழிப்பு என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தும்போது கற்பு என்ற கருத்தாக்கத்தை நாம் ஏற்றுக்கொள்வதாகிறது, எனவே வன்புணர்ச்சி என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று அவர்கள் சொல்கிறார்கள். கற்பு என்ற கருத்தாக்கம் பற்றிய விவாதங்கள் பலகாலமாக நடந்துவருகின்றன. கற்பு என்பதை  ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் பொதுவில் வைப்பது பற்றியும் அலுப்பூட்டும் அளவுக்குப் பேசிவிட்டோம்.

கற்பு என்பதற்கு வேர்ச்சொல் ஆராய்ச்சி செய்யுமளவுக்கு நான் மொழியியல் வல்லுனன் அல்ல. தமிழ்ப் பேரகராதியைத் தேடினால் சிலப்பதிகாரத்துக்குப் பிறகுதான் அந்த சொல் நம் இலக்கியங்களில் புழக்கத்துக்கு வந்திருப்பதாகத் தெரிகிறது.அறக்கற்பு மறக்கற்பு என்பவை குறித்தும்கூட நம் இலக்கியங்கள் பேசியிருக்கின்றன. ஆனால் தற்காலத்தில் அவற்றை நாம் பயன்படுத்துவதில்லை.கல்வியில் தேர்ச்சிகொண்டவனை ‘கற்பன்’ என்று பதிற்றுப் பத்தில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. அந்தப் பொருளிலும் நாம் இப்போது கற்பு என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துவதில்லை.

மனித உரிமை அமைப்பில் பல ஆண்டுகளாக செயல்பட்டவன் என்ற முறையிலும் இதுகுறித்த சட்டங்களை ஓரளவு அறிந்தவன் என்ற முறையிலும் இந்த சொல்லைப் பயன்படுத்துவது குறித்து நான் ஒரு நடைமுறையைப் பின்பற்றிவருகிறேன். ஒரு கொடுமை நடந்திருப்பது குறித்து எழுதும்போது நான் கற்பழிப்பு என்ற சொல்லையே பயன்படுத்துகிறேன். ஏனெனில் அந்தச் சொல்லைப் பயன்படுத்தி ஒரு குற்றத்தைக் குறிப்பிடும்போது அதைக் கேட்பவர்களிடம் ஏற்படும் தாக்கம் வன்புணர்ச்சி/ பாலியல் வல்லுறவு போன்ற சொற்களைப் பயன்படுத்தி அதை விவரிக்கும்போது ஏற்படுவதில்லை.வன்புணர்ச்சி /பாலியல் வல்லுறவு என்ற சொற்கள் நேரடியாக பெண் குறிக்குள் ஆண் குறியை நுழைக்கும் செயல்பாட்டை மட்டுமே குறிப்பிடுகின்றன. அப்படிச் செய்தால் மட்டும்தான் ரேப் என்று சட்டமும் சொல்கிறது. ஒற்றைப் பரிமாணம் கொண்ட அந்த விளக்கம் பெண்ணின்  உறுப்புக்குள்  ஒரு போலிஸ்காரன் தனது லட்டியைச் செருகுவதை ரேப் என்று ஒப்புக்கொள்வதில்லை. வக்கிரம் பிடித்த ஜென்மங்கள் பெண் உறுப்பில் பாட்டிலைச் செருகுகிறார்கள், கம்பியைச் செருகுகிறார்கள். கையை நுழைக்கிறார்கள். அதுவெல்லாம் இப்போதிருக்கும் சட்டத்தின்படி ரேப் என்பதில் அடங்காது. வன்புணர்ச்சி/பாலியல் வல்லுறவு என்ற சொற்களும் இந்தச் செயல்களை விளக்காது. இதனால்தான் இப்போது ரேப் என்ற சொல்லுக்கான விளக்கத்தை இந்தக் கொடூரச் செயல்களையெல்லாம் உள்ளடக்கும்விதமாக விரிவுபடுத்தவேண்டும் என்று மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் அரசாங்கத்தை வலியுறுத்திவருகின்றனர்.

கற்பழிப்பு என்று சொல்லும்போது அதைக் கேட்கும் ஒருவருக்கு கற்பு என்ற கலாச்சார சுமைகொண்ட கருத்தாக்கம் நினைவுக்கு வருவதில்லை, மாறாக சீரழிக்கப்பட்ட ஒரு பெண்ணின் பிம்பம்தான் நினைவில் வரும். ஆனால் வன்புணர்ச்சி / பாலியல் வல்லுறவு என்னும்போதோ அந்தச் செயல்தான் நமக்கு நினைவில்வரும். அது அவ்வளவாக நம்மில் கோபத்தைத் தூண்டுவதில்லை. கற்பு என்ற சொல் நம்மிடம் இருந்தாலும் ஒரு பெண்ணின் சம்மதமில்லாமல் அவளைப் பலவந்தமாகப் புணர்வதைக் குறிக்க நேரடியான தமிழ்ச் சொல் எதுவும் இப்போதைக்குப் புழக்கத்தில் இல்லை. ரேப் என்பதன் மொழிபெயர்ப்பாகத்தான் நாம் கற்பழிப்பு என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறோமே தவிர கற்பு என்ற கருத்தாக்கத்தின் அடிப்படையில் அல்ல.

இவை என் கருத்துகள். இதுகுறித்துச் சிறந்த விளக்கத்தை யாரேனும் முன்வைத்தால் அதை நான் ஏற்றுக்கொள்ளத் தயாராகவே இருக்கிறேன்.

பெண்களுக்கு எதிரான குற்றங்கள் : தேவை விரைவு நீதிமன்றங்கள்

பெண்களுக்கு எதிரான வன்முறை குறித்து இந்தியப் பிரதமரும் தமிழக முதல்வரும் ஒரேவிதமான கருத்தைத் தெரிவித்துள்ளனர். அத்தகைய குற்றங்களை விரைந்து விசாரித்து தண்டனை வழங்கவேண்டும் என்று அவர்கள் கூறியுள்ளனர். தற்போது மத்திய அரசின் சார்பில் தெரிவிக்கப்படும் கருத்துகளைப் பார்க்கும்போது கற்பழிப்புக் குற்றத்துக்கு மரண தண்டனை வழங்கும் விதத்தில் சட்டத்திருத்தம் செய்யப்படலாமெனத் தோன்றுகிறது.அத்துடன் விரைவு நீதிமன்றங்களையும் மத்திய அரசு அமைக்கக்கூடும்.

பல்வேறு போராட்டங்களுக்குப் பிறகு சிறப்பு சட்டம் ஒன்றை இயற்றுவது அதற்கென சிறப்பு நீதிமன்றங்கள் அமைக்கப்படுமென அறிவிப்புச் செய்வது ஏற்கனவே இருக்கின்ற நீதிமன்றங்களை சிறப்பு நீதிமன்றங்களாக அறிவித்துவிட்டு அத்துடன் அதை மறந்துவிடுவது என்பதே மத்திய மாநில அரசுகளின் வழக்கம். அப்படிச் செய்வதால் எந்தவொரு மாற்றமும் நிகழப்போவதில்லை. விரைவு நீதிமன்றங்களை அமைத்து இந்த வழக்குகள் விசாரிக்கப்படவேண்டும்.

இந்தியாவெங்கும் தேங்கிக் கிடக்கும் கிரிமினல் வழக்குகளை விரைந்து விசாரிக்கவேண்டும் என்பதற்காக 2001 ஆம் ஆண்டில் மத்திய அரசு 1562 விரைவு நீதிமன்றங்களை அமைத்தது. அந்த நீதிமன்றங்களில் தற்காலிகமாக நீதிபதிகள் நியமிக்கப்பட்டனர். அந்த நீதிமன்றங்களுக்கான நிதியை மத்திய அரசே மாநில அரசுகளுக்கு வழங்கியது. ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு மட்டும்தான் இந்த நீதிமன்றங்கள் செயல்படும் என துவக்கத்தில் அறிவிக்கப்பட்டாலும் அவற்றின் செயல்பாட்டைப் பார்த்து அவற்றை மேலும் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு மத்திய அரசு நீட்டிப்புச் செய்தது. ஏறத்தாழ 60 லட்சம் வழக்குகள் இந்த நீதிமன்றங்கள் மூலம் விசாரித்து முடிக்கப்பட்டன. இதில் தமிழ்நாட்டில்  இருக்கும் விரைவு நீதிமன்றங்கள்தான் அதிக வழக்குகளை முடித்து நாட்டிலேயே முதலிடம் வகித்தன. இந்த ஆண்டு மார்ச் மாதத்தில் திடீரென மத்திய அரசு இந்த விரைவு நீதிமன்றங்களுக்கு இனிமேலும் தம்மால் நிதி ஒதுக்க முடியாது எனக் கூறிவிட்டது. அதன்காரணமாகத் தற்போது  தமிழ்நாட்டில் இருந்த 49 விரைவு நீதிமன்றங்களையும் ரெகுலர் நீதிமன்றங்களாக மாற்றித் தமிழக அரசு உத்தரவிட்டிருக்கிறது.( http://articles.timesofindia.indiatimes.com/2011-09-03/chennai/30110074_1_courts-entire-subordinate-judiciary-nadu-judicial-officers-association)

பெண்களுக்கு எதிரான குற்றங்கள் தொடர்பான வழக்குகள் காவல் நிலையங்களில் கிடப்பில் போடப்படுவது மட்டுமின்றி நீதிமன்றங்களிலும் கூட தேங்கியே கிடக்கின்றன. தமிழ்நாட்டில் 2012 செப்டம்பர் வரையிலான புள்ளிவிவரங்கள் அதை வெளிப்படுத்துகின்றன. கற்பழிப்பு வழக்குகள் 1 ஆண்டுக்கும் கீழே நீதிமன்றங்களில் கிடப்பில் இருக்கும் வழக்குகள் 654; 1 முதல் 5 ஆண்டுகள் கிடப்பில் இருப்பவை 942; 6 முதல் 10 ஆண்டுகள் வரை கிடப்பில் இருப்பவை 150; பத்து  ஆண்டுகளுக்கும் அதிகமாகக் கிடப்பில் இருக்கும் வழக்குகள் 30. ஆக மொத்தம் 1776 கற்பழிப்பு வழக்குகள் நீதிமன்றங்களில் தேங்கிக் கிடக்கின்றன. இவற்றை விசாரித்து தீர்ப்பு வழங்க விரைவு நீதிமன்றம்தான் சிறந்த வழி.

பெண்களுக்கு எதிரான வன்கொடுமைக் குற்றங்களை விசாரிக்க விரைவு நீதிமன்றங்களை மத்திய அரசு உருவாக்கினால் அதற்கான நிதியை யார் ஏற்பது என்ற கேள்வி எழும். சட்டம் ஒழுங்கு என்பது மாநில அரசுகளின் அதிகார வரம்புக்குள் வருவதால் அதை மாநில அரசுகள் ஏற்பதே சரியாக இருக்கும் என மத்திய அரசு வாதிடக்கூடும்.
மாநில அரசுகளின் ஒப்புதல் இல்லாமல் தேசிய பயங்கரவாத எதிர்ப்பு மையங்களை அமைப்பதற்கு  மத்திய அரசு முயற்சித்துவரும் நேரத்தில் இத்தகைய விரைவு நீதிமன்றங்களை அமைக்க மத்திய அரசு தயக்கம் காட்டக்கூடாது.  தமிழ்நாட்டில் மாவட்டத்துக்கு ஒரு விரைவு நீதிமன்றம் உருவாக்கப்படுதல் இன்றியமையாதது. இதற்காக தமிழக அரசு மத்திய அரசை வலியுறுத்தவேண்டும்.

Canada best G20 country to be a woman, India worst - TrustLaw poll

By Katherine Baldwin

LONDON, June 13 (TrustLaw) - Policies that promote gender equality, safeguards against violence and exploitation and access to healthcare make Canada the best place to be a woman among the world’s biggest economies, a global poll of experts showed on Wednesday.

Infanticide, child marriage and slavery make India the worst, the same poll concluded.

Germany, Britain, Australia and France rounded out the top five countries out of the Group of 20 in a perceptions poll of 370 gender specialists conducted by TrustLaw, a legal news service run by Thomson Reuters Foundation.

The United States came in sixth but polarised opinion due to concerns about reproductive rights and affordable healthcare.

At the other end of the scale, Saudi Arabia - where women are well educated but are banned from driving and only won the right to vote in 2011 – polled second-worst after India, followed by Indonesia, South Africa and Mexico.

“India is incredibly poor, Saudi Arabia is very rich. But there is a commonality and that is that unless you have some special access to privilege, you have a very different future, depending on whether you have an extra X chromosome, or a Y chromosome,” said Nicholas Kristof, journalist and co-author of "Half the Sky: Turning Oppression into Opportunity for Women Worldwide", commenting on the poll results.

The ranking

1. 
   India

   Child marriage, foeticide and infanticide, sexual trafficking, domestic slave labour, domestic violence and high maternal mortality all make India worst of the G20.
2. 
   Saudi Arabia

   Women can’t drive and were only given the right to vote in 2011. They are well educated but most who have studied to tertiary level are unemployed.
3. 
   Indonesia

   Violence, child marriage, sexual trafficking, harassment and exploitation make Indonesia dangerous for women while health services are poor.
4. 
   South Africa

   Some of the highest rates of sexual and gender-based violence in the world blight a country where women are well represented in politics.
5. 
   Mexico

   Male chauvinism and deep social and economic inequalities that restrict women’s access to healthcare and other services put Mexico at 15.
6. 
   China

   Foeticide and infanticide mean China has one of the highest male-to-female sex ratios at birth, resulting in huge gender imbalances.
7. 
   Russia

   Domestic violence and high rates of prostitution and human trafficking make Russia a difficult place to be a woman.
8. 
   Turkey

   Violence, child marriage and domestic slavery remain huge problems in Turkey while a rise in political conservatism is curtailing freedoms.
9. 
   Brazil

   Social and economic inequalities have a disproportionate impact on women due to their reproductive role and need for additional healthcare.
10. 
    South Korea

    Ingrained stereotypes and a patriarchal culture continue to restrict women’s freedoms and curtail advancement in public and private sectors.
11. 
    Argentina

    Women suffer from a lack of good healthcare and poor access to sexual and reproductive education and services, particularly outside Buenos Aires.
12. 
    Italy

    Italy has made big strides but women still face discrimination in the workforce, including lower salaries and poor access to managerial positions.
13. 
    Japan

    Women face an ingrained patriarchal culture. Many are taught that their contribution to the workforce ends when they have children.
14. 
    United States

    Women have good access to education but suffer disproportionately from a lack of universal healthcare. Reproductive services are being rolled back.
15. 
    France

    Women benefit from access to free healthcare and favourable maternity leave policies but continue to be under-represented in the workforce.
16. 
    Australia

    Laws and policies protect women’s rights and promote their freedoms but they aren’t always reflected by the situation on the ground.
17. 
    United Kingdom

    Women benefit from free healthcare, good access to education and opportunities in business but remain underrepresented in government.
18. 
    Germany

    A female head of state is a major boost but Germany fares worse than many European states in terms of women in the boardroom.
19. 
    Canada

    Policies promoting women’s rights and well-enforced laws against violence and exploitation make Canada the best place of the G20.

    
    

States » Tamil Nadu

Published: December 28, 2012 03:08 IST | Updated: December 28, 2012 04:00 IST

Dalit girl’s death at Chidambaram causes unrest

A. V. Ragunathan

The HinduViduthalai Chiruthaigal Katchi cadre staging a demonstration in front of Cuddalore Collectorate on Thursday. Photo:C. Venkatachalapathy

Case altered from suspicious death to abetment to suicide with VCK intervention

The death of a Dalit girl, that occurred following a fall from the first floor of a building at Chidambaram on December 25 has caused unrest among the relatives and the community, and, also put the law enforcement authorities on tenterhooks for the past two days.

At about noon on Tuesday, the girl employed in a photo studio located on the first floor of the building at Chidambaram, fell down. Those at the nearby auto stand who witnessed it immediately took the girl to the Chidambaram Government Hospital where she was declared as brought dead.

Later, the body was taken to the Cuddalore Government Headquarters Hospital for post-mortem.

Soon after the incident the girl’s parents lodged a complaint with the police, stating that they suspected foul play in the death of their daughter.

Her father a farm labourer, alleged that the girl should have been sexually assaulted by the owner of the photo studio Vijayakumar (30) and two others, and after she swooned they should have tossed her body down.

Following the complaint the Chidambaram police filed a case under Section 176 of the Indian Penal Code (death under suspicious circumstances). However, the Viduthalai Chiruthaigal Katchi took up their cause and approached District Collector R. Kirlosh Kumar claiming that it was a clear case of murder and accordingly the culprits should be booked.

They also sought the invocation of the SC/ST (Prevention of Atrocities) Act against the wrong doers.

In this regard the VCK cadre, led by former MLA D.Ravikumar and district secretary Thamarai Selvan, staged a demonstration in front of the Collectorate here on Thursday demanding immediate arrest of those involved in the incident and convert the case into that of a murder.

They also demanded a compensation of Rs. 5 lakh and a government job for a member of the victim’s family. Mr. Ravikumar opined that if it were a suicide, after jumping from the height, the girl could have landed on the electric wires. The broken bangles bore evidence to the misdeed, Mr. Ravikumar claimed.

Following the representation made by the VCK to the Collector the police altered the case from that of a Section 176 of IPC “death under suspicious circumstances” to Section 306 of IPC, “abetment to suicide.” Accordingly, photo studio owner Vijayakumar was arrested and remanded to judicial custody on Thursday.

The Collector told The Hindu that since the victim’s family was wallowing in poverty he would recommend the case to the government for due compensation and a job.

Refuting the allegations of the VCK, Additional Superintendent of Police Durai, said that not only from the telltale evidence obtained from the site the post-mortem report also confirmed the fact that it was a clear case of suicide.

Mr. Durai told this correspondent that had it been a murder no one would have thrown the body from the first floor in broad daylight. Had such a thing happened the girl would have shouted for help, attracting the attention of the passers-by, but no such thing happened.

Mr. Durai further said that from the angle in which she landed on the ground floor, without getting entangled with the electric wires or the sunshades below, it could be concluded without any doubt that she jumped to death.

As for the “abetment” part, Mr. Durai said that it was purely a friction that normally existed between the employer and his subordinate in day-to-day life.

(It is stated that Vijayakumar admonished the girl when she faltered in taking the photo copies of certain documents given to her.)

Later, in the evening the body was handed over to the parents for last rites.

சந்தியா படுகொலை - ஒரு போராட்டத்தின் தற்காலிக முடிவு

சிதம்பரத்தில் 25.12.2012 அன்று கொலையுண்ட சந்தியாவின் பிரேதப் பரிசோதனை இன்று 27.12.2012 காலைதான் நடந்தது. நான் இன்று சென்னையில் நடக்கவிருந்த ஆர்ப்பாட்டத்துக்குப் போகாமல் கடலூருக்குப் போனேன். அங்கு சந்தியாவின் வழக்கில் நீதிகேட்டு ஒரு ஆர்ப்பாட்டம் ஒழுங்குசெய்யப்பட்டிருந்தது. காலையில் துவங்கிய ஆர்ப்பாட்டம் பகல் இரண்டரை  மணிவரை நீண்டது .நான் இறுதியாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது கடலூர் மாவட்ட ஆட்சியர் அழைப்பதாகத் தகவல் சொன்னார்கள். கட்சி நிர்வாகிகள் திருமாறன், திருமார்பன், தாமரைச் செல்வன், செல்லப்பன் ,அழகப்பன் ஆகியோரோடு சந்தியாவின் பெற்றோர்களையும் அழைத்துக்கொண்டு ஆட்சியரின் அலுவலகத்துக்குப் போனேன்.

காலையில் செய்யப்பட்ட சந்தியாவின் போஸ்ட்மார்ட்டத்தின் ஆரம்பகட்ட அறிக்கை ஆட்சியருக்கு வந்திருந்தது. அதன் அடிப்படையில் சந்தேக மரணம் எனப் பதிவுசெய்திருந்த வழக்கை தற்கொலைக்குத் தூண்டிய வழக்காக மாற்றுவதாகவும் ஸ்டுடியோ உரிமயாளரைக் கைதுசெய்வதாகவும் ஆட்சியர் சொன்னார். அது தற்கொலை என்பதை நாங்கள் ஏற்க மறுத்தோம். சந்தியா தற்கொலை செய்துகொள்வதற்கான காரணம் எதுவுமில்லை என அவரது பெற்றோரும் சொன்னார்கள். முழுமையான அறிக்கை வந்ததும் விசாரணையின் அடிப்படையில் தேவைப்பட்டால் கொலை வழக்காக மாற்றுகிறோம் என ஆட்சியர் உறுதியளித்தார்.

வன்கொடுமைத் தடுப்புச் சட்டப் பிரிவுகளையும் சேர்க்கவேண்டுமென நாங்கள் வலியுறுத்தினோம்.அதற்கும் உடன்பட்டார்கள். தனது அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி சந்தியாவின் சகோதரிகளில் ஒருவருக்கு சத்துணவுத் திட்டத்தில் வேலை வழங்குவதாகவும், முதலமைச்சர் நிவாரண நிதியிலிருந்து இழப்பீடு கிடைக்க பரிந்துரைப்பதாகவும் ஆட்சியர் உறுதியளித்தார்.அதை ஏற்று சந்தியாவின் சடலத்தை வாங்கிக்கொள்வதென அவரது பெற்றோர் சம்மதம் தெரிவித்ததால் நாங்களும் உடன்பட்டோம். அதன் பின்னர் பிணவறையில் வைக்கப்பட்டிருந்த சந்தியாவின் சடலத்துக்கு மாலை அணிவித்து மரியாதை செய்யப்பட்டு உடல் அவரது ஊரான சம்மந்தம் கிராமத்துக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டது.அத்துடன் கடந்த மூன்று நாட்களாக விடுதலைச் சிறுத்தைகள் நடத்திவந்த போராட்டம் தற்காலிகமாக முடிவுக்கு வந்தது.

25 ஆம் தேதி முதல் இந்தப் போராட்டம் நடந்துவந்தாலும் எந்தவொரு அரசியல் கட்சியும் அதில் கலந்துகொண்டு ஆதரவு தெரிவிக்க முன்வரவில்லை. அவர்கள் சார்பில் ஒரு அறிக்கைகூட வெளியிடப்படவில்லை. காட்சி ஊடகங்களில் புதிய தலைமுறை மட்டும் இந்தப் பிரச்சனையைப் பற்றிய செய்தியை ஒளிபரப்பியது. தினத்தந்தி நாளேட்டில் மட்டுமே விரிவாக செய்தி வெளியிடப்பட்டது.

இன்று காலை எனக்கு அறிமுகமான சில ஊடக நண்பர்களிடம் நான் பேசினேன். அவர்களும்கூட இதில் அவ்வளவாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. தூத்துக்குடியில் போராட்டம் நடத்திய தி.மு.க குணமங்கலத்தில் தலித் பெண் பாலியல் வல்லுறவுக்கு ஆளாக்கப்பட்ட வழக்கிலோ சந்தியாவின் கொலை வழக்கிலோ எந்தவொரு அக்கறையையும் வெளிப்படுத்தவில்லை. இடதுசாரிக் கட்சிகளும்கூட இதில் ஈடுபடாதது வருத்தம் அளிக்கிறது. அவர்களை அழைத்திருந்தால் வந்திருக்கக்கூடும்.ஆனால் அவர்களாகவே ஏதேனும் செய்யவேண்டும் என எதிர்பார்த்தோம். குறைந்தபட்சம் ஒரு அறிக்கையாவது வெளியிட்டிருக்கலாம்.

இந்த வழக்கில் அவ்வலவு எளிதாக நீதி கிடைத்துவிடாது,விழிப்போடு தொடர்ந்து கண்காணித்தால் மட்டுமே உண்மைக் குற்றவாளிகள் கைதுசெய்யப்படுவார்கள்.அத்தகைய கண்காணிப்பைச் செய்யக்கூடிய அளவுக்கு சந்தியாவின் பெற்றோர்கள் விவரமானவர்கள் அல்ல. தினக்கூலிகளான அவர்களுக்கு அது சாத்தியமும் இல்லை.விடுதலைச் சிறுத்தைகளும்கூட அதைச் செய்துவிட முடியாது. ஊடகங்களும், சமூகத்தில் உள்ள ஜனநாயக சக்திகளும் இந்தக் கடமையைச் செய்ய முன்வரவேண்டும்.செததவர் தலித் பெண் என்பதால் அரசியல் கட்சிகள் நமக்கென்ன என்று இருக்கும் போக்கு கவலை அளிக்கிறது. தம் கண்ணெதிரில் நடந்த கொடுமையைக் கண்டிக்காதவர்கள் எப்படி நாளை இந்த நாட்டில் நீதியை நிலைநாட்ட முடியும் ?

கவனிப்பின்றிக் கிடக்கும் கற்பழிப்பு வழக்குகள்

டார்வின் லியோன் என்பவர்  வரைந்த கற்பழிப்பு என்ற தலைப்பிலான ஓவியம் 

இந்தியாவெங்கும் பெண்கள்மீதான வன்முறைக்கு எதிராக மக்கள் கிளர்ந்தெழுந்துள்ள நிலையில் தமிழ்நாட்டில் கடந்த சில நாட்களில் தூத்துக்குடி, சேலம், திருநாவலூர், விருத்தாசலம், சிதம்பரம் எனப் பெண்கள் கற்பழிக்கப்பட்டும் கொலை செய்யப்பட்டும் வன்முறைக்கு இலக்காகியிருக்கிறார்கள். இதுகுறித்து ஊடகங்களுக்குக் கருத்து தெரிவிக்கும்போது இப்படியான சம்பவங்கள் நடைபெறாமல் தடுக்க கடுமையான சட்டங்கள் இயற்றப்படவேண்டுமெனவும், இத்தகைய வழக்குகளை விரைந்து விசாரித்து தீர்ப்பளிக்க வேண்டுமெனவும் தமிழக முதல்வர் கூறியிருக்கிறார்.

தமிழ்நாட்டில் பெண்கள்மீதான குற்றங்கள் ஆண்டுதோறும் அதிகரித்தே வருகின்றன. தமிழக காவல்துறையின் குற்ற ஆவண அமைப்பு வெளியிட்டுள்ள புள்ளி விவரங்களின்படி தமிழ்நாட்டில் செப்டம்பர் 2012 வரை 528 கற்பழிப்பு வழக்குகள் பதிவாகியுள்ளன. கடந்த ஆண்டு செப்டம்பர் வரை 484 கற்பழிப்பு வழக்குகள் மட்டுமே பதிவாகியிருந்தன. அதாவது கடந்த ஆண்டு செப்டம்பர் வரையிலான காலத்தோடு ஒப்பிடும்போது இது 9 % அதிகமாகும்.

போலிஸ் விசாரணையில் கிடப்பில் இருக்கும் ஒரு ஆண்டு வரையிலான கற்பழிப்பு வழக்குகள்  531; 1 முதல் 3 ஆண்டுகள் வரை கிடப்பில் இருக்கும் கற்பழிப்பு வழக்குகள் 227; 4 முதல் 10 ஆண்டுகள் வரை கிடப்பில் இருக்கும் கற்பழிப்பு வழக்குகள் 14 ஆக மொத்தம் 772. இந்த கற்பழிப்பு வழக்குகள் யாவும் இன்னும் காவல்துறை விசாரணை என்ற மட்டத்திலேயே கிடப்பில் இருப்பது தெரிய வந்துள்ளது. ( http://www.tnpolice.gov.in/pdfs/sbsep12.pdf ).

தமிழக முதல்வர் இந்த வழக்குகளையெல்லாம் விரைவு நீதிமன்றத்தில் விசாரிப்பதற்கு நடவடிக்கை எடுத்தால் மட்டுமே பாதிக்கப்பட்ட பெண்களுக்கு நீதி கிடைக்கும். பெண்கள் மீதான வன்முறை குறித்த செய்திகளுக்கு தற்போது ஊடகங்களில் தரப்படும் இடமென்பது தற்காலிகமான ஒன்றுதான். பரபரப்பான வேறொரு செய்தி கிடைத்துவிட்டால் இதை ஊடகங்கள் கை கழுவிவிட்டுப் போய்விடும். தற்போது கிடைத்திருக்கும் இந்தத் தற்காலிக வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி அரசாங்கங்கள் நிரந்தரமான  சில நடவடிக்கைகளை எடுக்கும்படிச் செய்யவேண்டியதே அரசியல் விழிப்புணர்வு கொண்டவர்கள் கவனம் செலுத்தவேண்டிய காரியமாகும்.

நமது சமூகத்தில் இருக்கும் நிறுவனங்கள் யாவும் பெண்களுக்கு உரிய இடங்களை வழங்காத அமைப்புகள்தாம். உச்சநீதிமன்றம், உயர்நீதிமன்றங்கள் போன்ற நமது நீதித்துறையின் உயர் அமைப்புகளில் மகளிருக்கு உரிய இடம் அளிக்கப்பட்டதேயில்லை. காவல்துறையும் இதில் விதிவிலக்கல்ல. தற்போது பெண்களுக்காகக் கண்ணீர் வடிக்கும் ஊடகத் துறையில் மகளிருக்கு அதிகாரம் மிக்கப் பொறுப்புகளில் வழங்கப்பட்டிருக்கும் பிரதிநிதித்துவம் என்ன என்று கேட்டால் நமக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சும்.தமிழ்நாட்டில் ஆயிரக்கணக்கான மாத,வார,நாளிதழ்கள் வெளியாகின்றன. அவற்றில் எத்தனைப் பத்திரிகைகளில் பெண்கள் ஆசிரியர்களாக இருக்கிறார்கள்? இத்தகைய நிலை மாற்றப்பட வேண்டாமா?

காட்சி ஊடகங்களில் தற்போது நடத்தப்படும் விவாதங்கள் இத்தகைய விஷயங்களைக் கவனத்தில் கொள்ளாதது மட்டுமின்றி பெரும்பாலும் ஆரவாரக் கூச்சல்களாகவே முடிந்துபோவது வருத்தமளிக்கிறது.

ஈழம் : தீண்டாமை ஒழிப்பின் முன்னோடி எஸ்.ரி. நாகரத்தினம்

ஈழம் :

தீண்டாமை ஒழிப்பின் முன்னோடி எஸ்.ரி.  நாகரத்தினம்:  சில  நினைவுகளும் குறிப்புகளும்

பரந்தாமன்

சாதி ஒடுக்கு முறைகளுக்கு எதிரான போராட்டங்களில் தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன இயக்கத்தினதும், அதன் தலைவர் நாகரத்தினதும் பங்கு மிகப்பாரியதாகும்.  அவருடைய துணிவு, ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் தொடர்பான அவரது கரிசனை, போராட்டங்களை ஒழுங்குபடுத்தும் தலைமைத்துவ ஆற்றல் போன்றன என்றென்றும் மதிக்கப்படக்கூடியவை.

இக்காலகட்டத்தில் சாதி ஒடுக்கு முறைக்கு எதிரான போராட்டங்களைப் பற்றி புதிய தலைமுறைக்கு அறிமுகப் படுத்துவதும், அவை பற்றி பக்கச் சார்பற்ற பரிசீலனைகளை மேற்கொள்வதும் இன்று அவசியமாக  உள்ளது.  தமிழ்த் தேசிய விடுதலைப் போராட்டத்தின் வளர்ச்சியினால் சாதி ஒடுக்குமுறைகள் பற்றி பேசப்பட அவை பற்றிய சிந்தனைகள் கிடப்பில் போடப்பட்ட நிலையில் இம்முயற்சிகள் மிக மிக அவசியமாகின்றது.

ஈழத்தமிழ்ச் சமூகத்தில் யாழ்பாணக் குடாநாட்டில் மாத்திரம் சாதி ஒடுக்குமுறை இறுக்கமானதாக இருந்தது.  பிராமணியத்தின் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்ட ஆகமமயமாக்கல் குடாநாட்டில் வேரூன்றி இருந்தமை யினாலும், நில அதிகாரம் உட்பட பெரும்பாலான ஆட்சி, நிர்வாக அதிகாரங்கள் உயர் சாதியினரான வேளாளரிடம் இருந்தமையினாலும் இவையெல்லாவற்றையும் பாதுகாக்கின்ற தேசவழமைச் சட்டம் அமுலில் இருத்தமையினாலும், சிறைக்குடிகள் முறை மன்னர் ஆட்சிக் காலம் தொடக்கம் நிலவி வந்தமையினாலும் ஏனைய தமிழ்ப் பிரதேசங்களை விட யாழ்ப்பாணத்தில் சாதியமைப்பு முறை இறுக்கமானதாக இருந்தது.

இவ்  இறுக்கமான அமைப்பு முறைமையினால் சாதியால் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் ஒரு மனிதக் கூட்டமாகக் கூட அங்கு மதிக்கப்படவில்லை.  பல சந்தர்ப்பங்களில் கறுப்பின நீக்ரோ மக்களிலும் பார்க்க மிக மோசமான முறையில் ஒடுக்கப்பட்டனர்.  மேலங்கி அணிதல், பெண்கள் தாவணி போடுதல், நகை அணிதல், தாலி கட்டுதல் உயர் சாதியினரின் பெயர்களை பிள்ளைகளுக்குச் சூட்டுதல், குடைபிடித்தல், பிரேதங்களை தகனம் செய்தல், பாதணிகள் அணிதல், பொதுக் கிணறுகளில் தண்ணீர் அள்ளுதல், ப ° வண்டிகளில் ஆசனத்திலிருத்தல், பாடசாலைகளில் அனுமதி பெறுதல் போன்ற மக்களின் அடிப்படை அபிலாசைகள் கூட மறுக்கப்பட்ட நிலையில் இவர்கள் இருந்தனர்.

இவ் ஒடுக்கு முறைகளில் சில, மிக அண்மைக்காலம் வரை கூட தொடர்ந்திருந் தது.  இப்போது கூட குடா நாட்டில் இவர்களை உள்ளே அனுமதிக்காத ஆலயங்கள் உள்ளன.  பொருளாதாரம், கருத்தியல் என இருமுனைகளிலிருந்தும் இவர்கள் ஒடுக்கப்பட்ட போதும் பொருளாதார ஒடுக்குமுறை தற்போது சற்று தளர்ந்து வருகின்றது.  கருத்தியல் ஒடுக்கு முறை தொடர்ந்த வண்ணமே உள்ளது.  வளர்ச்சி அடைந்த தேச விடுதலைப் போராட்டம் கூட, இக் கருத்தியல் ஒடுக்கு முறையை முற்றாகத் தகர்ப்பதற்கு முனையவில்லை என்பது தான் மிகவும் கவலைக்குரிய விடயம்.  இன்றும் ஆலயங்கள் இவர்களுக்கு திறக்கப்படாமல் இருப்பதும், திருமணப் பேச்சுகளில் சாதி இன்னமும் பிரதான இடத்தை வகிப்பதும், யுத்த இடப்பெயர்வுகளின் போது கூட கலப்புக் குடியிருப்புகள் தோன்றாமல் இருப்பதும் இதற்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகள்.

முன்னைய ஒடுக்கு முறைகள் குறைந்தமைக்கு இம்மக்களின் தொடர்ச்சியான போராட்டங்களே பிரதான காரணங்களாகும்.  1920 களின் ஆரம்பத்திலிருந்து 1980 களின் நடுப்பகுதிவரை  இப்போராட்டங்கள் தொடர்ந்திருந்தன.  ஆரம்ப காலங்களில் சித்தாந்த ஒடுக்கு முறைகளுக்கு எதிரான போராட்டங்களாக நிலவியவை பிற்காலங்களில் பொருளாதார ஒடுக்கு முறைகளுக்கு எதிரான போராட்டங்களாக வளர்ச்சியடைந்தன.

இப்போராட்டங்களும், இலவசக் கல்வி, தாய்மொழிக்கல்வி, சர்வஜன வாக்குரிமை போன்ற அரசின் நடவடிக்கைகளும், கிறி°தவ மிஷனறிகளின் கல்விப்பணிகளும், வெளிநாட்டு வேலை வாய்ப்புகளும் இம்மக்களின் மேல்நோக்கிய அசைவினை சற்று துரிதப்படுத்தியிருந்தன.

இம்மக்களினுடைய பிரச்சினைகளுக்காக முதன் முதலாக குரல் கொடுத்தவர்கள் கிறிஸ்தவ மிஷனரிகளைச் சேர்ந்தவர்களேயாவர்.  1910ம் ஆண்டில் எஸ்.ஆர். ஜேக்கப் என்ற தாழ்த்தப்பட்ட மாணவனை வட்டுக்கோட்டை யாழ்ப்பாணக் கல்லூரி தனது மாணவனாகச் சேர்த்ததற்கு ஏனைய மாணவர்கள் பாடசாலையைப் பகிஷ்கரித்து எதிர்ப்புக் காட்டிய போதும் அதிபராக இருந்த கிறிஸ்தவ பாதிரியார் தாழ்த்தப்பட்ட மாணவன் தனி ஒருவனாக இருக்கும் வரை பாடசாலையை நடாத்துவேன் எனக்குறிப்பிட்டு பிடிவாதமாக இருந்தமையினால் பகிஷ்கரிப்பு தோல்வியில் முடிந்தது.

இதில் கத்தோலிக்க மிஷனறியின் பங்கும் கணிசமாக குறிப்பிடக் கூ டியது.  இவர்கள் மத்தியில் சுவாமி ஞானப்பிரகாசர் போன்றவர்கள் கல்விப் பணிகளை மேற்கொண்டு இவர்களின் வளர்ச்சிக்கு உதவினர். இந்துப் பாடசாலைகள் எல்லாம் இவர்களுக்கு கதவுகளை அடைத்திருந்தவேளை சிறிய அளவிலாவது தாழ்த்தப் பட்டவர்கள் கல்வி கற்றவர்களாக உள்ளார்கள் என்றால் அதற்குப் பிரதான காரணம் இவர்களது பணிகளேயாகும்.

கிறி°தவ மிஷனறிகள் கல்விப் பணிகள் என்ற வகையில் இவர்களின் மேல் நோக்கிய அசைவுக்கு உந்து சக்தியாக இருந்தார்களே தவிர இவர்களின் உரிமைகளுக்காகப் போராடும் சக்திகளாக இருக்கவில்லை. ஆனால் அது பற்றிய விழிப்புணர்வைக் கொடுப்பதில் பெரும்பங்காற்றியிருந்தன.

இந்நிலையில் இக்குறைபாட்டினை 1924 இல் உருவாகியிருந்த யாழ்ப்பாண வாலிப காங்கிர° நீக்கியிருந்தது எனலாம். தமிழ்மக்கள் மத்தியில் சமூக மாற்றத்தை தமது முதன்மை கொள்கையாகக் கொண்டு உருவான முதலாவது அரசியல் இயக்கம் யாழ்ப்பாண வாலிப காங்கிரஸ் என்றே கூறாலாம். இந்திய தேசிய இயக்கத்தின் தீவிர கருத்துக்களாலும், பாரதி, காந்தி, விவேகானந்தர் போன்றவர்களின் சமூக சீர்திருத்தக் கருத்துக்களினாலும் பெரிதும் கவரப் பட்ட இவர்கள் தீண்டாமைக்கு எதிரான கருத்துக்களை மிகவும் தீவிரமாகக் கொண்டிருந்தார்கள். வருடா வருடம் நடைபெற்ற ஒவ்வொரு மாநாட்டிலும் தீண்டாமைக்கு எதிரான தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன.

1924-ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் 29, 30, 31-ம் திகதிகளில் யாழ்ப்பாணம் றிச்வே மண்டபத்தில் நடைபெற்ற யாழ்ப்பாண வாலிப காங்கிரசின் முதலாவது மாநாட்டில் பத்துத் தீர்மானங்கள் எடுக்கப்பட்டன. அதில் மூன்றாவது தீர்மானம் தீண்டாமை பற்றியது ஆகும்.

அத்தீர்மானம் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகின்றது.

“தற்போது நாட்டில் நிலவிவரும் சாதி வேறுபாடுகள் தேசத்தின் முன்னேற்றத்திற்கு தடையென காங்கிரஸ் கருதுகின்றது. நம்மிடையே இருந்து தீண்டாமை என்னும் காயத்தை அகற்றுவதற்கு காங்கிரஸ் அங்கத்தவர்கள் முயல்வார்கள்.”

1927 நவம்பரில் மகாத்மாகாந்தி யாழ்ப்பாணத்திற்கு விஜயம் செய்த போது அவரை வரவேற்கும் நிகழ்ச்சிகளில் காங்கிரஸ் தாழ்த்தப்பட்டவர் களுக்கும் சமத்துவம் கொடுத்தது. இவ்வாறாக சமத்துவம் கொடுத்து சமத்துவ வரவேற்புக்காக உருவாக்கப்பட்ட பந்தலை தெல்லிப்பழைச் சந்தியில் இரவிரவாக சாதிவெறியர்கள் எரித்த போதும் உடனடியாகவே மாற்றுப் பந்தல் அமைக்கப்பட்டு காந்தி சமத்துவமாக வரவேற்கப் பட்டார்.

1929 ஏப்பிரலில் காங்கேசன் துறையில் நடைபெற்ற காங்கிரஸின் 5-வது மாநாட்டின் இறுதியில் அமைக்கப்பட்ட செயற்குழுவில் தாழ்த்தப்பட்ட சாதியைச் சேர்ந்த “யோவேல் போல்” அவர்களும் ஒருவராகத் தெரிவு செய்யப்பட்டார். தமிழ் மக்களுக்கான அரசியல் இயக்கமொன்றில் தீர்மானம் எடுக்கும் தலைமைத்துவக் குழுவில் தாழ்த்தப்பட்டவர் சேர்க்கப்பட்டமை  இதுவே முதலாவது தடவையாகும்.

தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் பிரச்சினைகளை வெளியில் கொண்டு வரும் முயற்சிகளில் யாழ்ப்பாண வாலிப காரங்கிரஸ் ஈடுபட்டாலும், அது தனித்து தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் உரிமைக்காக உருவாக்கப்பட்ட நிறுவனம் அல்ல. மாறாக, காலனித்துவ ஆட்சியிலிருந்து இலங்கைக்கு விடுதலையை வேண்டி நின்ற நிறுவனமே அதுவாகும். தீண்டாமையை ஒழித்தல்  அதன் ஒரு வேலைத் திட்டமாக  மட்டுமே  இருந்தது. இந்நிலையில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் உரிமைக்காகப் போராட ஒரு தனியான அமைப்புத் தேவை என்ற அவசியம் உணரப்பட்டது. இதன் அடிப்டையிலேயே 1927-ம் ஆண்டு யூலைமாதம் 16-ம் திகதி “ஒடுக்கப் படும் தமிழ் ஊழியர் சங்கம்” எனும் அமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் மீது அனுதாபம் கொண்ட உயர்சாதிக் கிறிஸ்தவரான நெவின்ஸ் செல்வதுரை தலைவராகவும் (1934-1936 காலத்தில் ஊர்காவற்துறை தொகுதியின் அரசாங்கசபை உறுப்பினராகவும் இருந்தவர்.) மிஷனறிக் கல்வி கற்ற தாழ்த்தப்பட்ட இளைஞர்களான யோவேல் போல்,  டி. ஜேம்ஸ், என்பவர்கள் இணைச் செயலாளர்களாகவும் தெரிவு செய்யப் பட்டனர். தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் உரிமையை வலியுறுத்தி யோவேல் போல் ’ஜன போதினி’ எனும் வாராந்த பத்திரிகையையும் நடத்தினார்.

1928-இல் “ஒடுக்கப்படும் தமிழ் ஊழியர் சங்கம்" சம ஆசனம், சமபோசனம் இயக்கத்தினை குடாநாட்டில் நடாத்தியது. இதன் முதல் போராட்டம் உடுவில் பெண்கள் பாடசாலையில் நடைபெற்றது. யாழ்ப்பாண வாலிப காங்கிரசின் தலைவர்கள் இதற்கு மிகுந்த ஒத்துழைப்பினை வழங்கினர்.

இவ்வமைப்பு பாடசாலைகளில் சாதி அமைப்பு நடைமுறைகளை எதிர்த்து சம ஆசனம், சம போசனம் என்பதையும் வலியுறுத்தியது. இக்காலத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட மாணவர்களுக்கு பாடசாலைகளில் ஆசனங்கள் வழங்கப்படவில்லை. வழங்கப்பட்ட ஒரு சில பாடசாலைகளிலும் அவர்களுக் கென தனியான ஆசனங்கள் ஒதுக்கப்பட்டன. உயர்சாதி மாணவர்களுடன் சமமாக போசனம் மேற்கொள்வதும் தடுக்கப்பட்டிருந்தது. சேர் பொன். இராமநாதன் போன்ற உயர் சாதித் தலைவர்கள் இது தேசவழமைக்கு உட்பட்டது என நியாயம் கூறினர். கோப்பாய் அரசினர் ஆசிரிய பயிற்சிக் கலா சாலையை உயர்சாதியினரின் தனி  ஸ்தாபனம் ஆக்குவதற்கும் இச்சங்கம் எதிர்ப்பைத் தெரிவித்தது.

ஒடுக்கப்படும் தமிழ் ஊழியர் சங்கத்தின் பலமான கோரிக்கைகளினால் 1930 இல் சம ஆசனம், சம போசனம் என்பது சட்டமாக்கப்பட்டது. இச்சட்ட மாக்கலைத் தொடர்ந்து இதனை நடைமுறைப்படுத்திய 13 பாடசாலைகள் உயர்சாதியினரால் தீ மூட்டி எரிக்கப்பட்டன.

1931-இல் டொனமூர் அரசியல் யாப்பின் மூலம் அறிமுகப் படுத்தப்பட்ட சர்வஜன வாக்குரிமை தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு ஒரு அரசியல் அந்தஸ்தினை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தது. டொனமூர் குழுவினர்கூட தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் நலனை மேம்படுத்துவதும், சர்வஜனவாக்குரிமையை சிபார்சு செய்வதற்கு ஒரு காரணம் என தமது அறிக்கையில் குறிப்பிட்டனர். இச்சர்வசன வாக்குரிமையும், இதன் அடிப்படையில் 1940களில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட இலவசக் கல்வியும் தாழ்த்தப் பட்டவர்களின் மேல் நோக்கிய அசைவில் ஒரு பாய்ச்சலை ஏற்படுத்தியது.

1931 ஓக°ட் இல் சங்கானையில் நடைபெற்ற மயானப் போராட்டம் தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் போராட்ட நடவடிக்கைகளில் ஒரு வளர்ச்சியைக் காட்டியது, வழமைக்கு மாறாக பொது மயானத்தில் தாழ்த்தப்பட்டவரின் உடலைப் புதைப்பதற்கு பதிலாக தகனக்கிரியைகளை நடாத்தி எரிக்க முற்பட்ட போது உயர்சாதியினர் தாக்கினர். தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் எதிர்த்து தாக்கி போராட்டத்தில் வெற்றி கண்டனர். பொலி° சுட்டதில் உயர்சாதியைச் சேர்ந்த ஒருவர் கொல்லப்பட்டார்.

1940 களின் நடுப்பகுதியில் ஏ.பி. இராசேந்திரா என்ற தாழ்த்தப்பட்டவர் உயர்சாதியினருக்கு மட்டும் வழங்கப்படுகின்ற “முதலியார்” பட்டத்தினை பெற்றுக் கொண்டார். 1947-இல் ஐ.தே.க அரசாங்கம் இவரை செனட்டராகவும் நியமித்தது. தாழ்த்தப்பட்ட மக்களில் இருந்து சட்டசபையில் அங்கம் வகித்த முதல் தாழ்த்தப்பட்டவர் இவரேயாவர்.

1930கள் சாதியால் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் சற்று விழிப்புணர்வு பெற்ற காலமாக விளங்கியது. யாழ்ப்பாண வாலிப காங்கிரஸ் ஆரம்பத்திலும், 1935-இல் உருவாக்கப் பட்ட இலங்கையின் முதலாவது இடது சாரிக் கட்சியான லங்கா சமசமாஜக் கட்சியும் இம் மக்களுக்கு துணைச் சக்திகளாக விளங்கின. தாழ்த்தப்பட்ட மக்களும் அவர்களின் முதலாவது அமைப்பான “ஒடுக்கப்படும் தமிழ் ஊழியர் சங்கமும்” இம்மக்கள் தொடர்பான கோரிக்கைகளையும் போராட்டங்களையும் முன்னெடுக்கும் போது அவற்றை நியாயப்படுத்தி வெளி உலகுக்கு கொண்டு வருவதில் இவ்விரண்டு அமைப்புகளும் பெரிதும் துணைபுரிந்தன.

இவற்றுக்கு புறம்பாக சர்வஜன வாக்குரிமையும், பிரித்தானியர் ஆட்சியில் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட கட்டற்ற வர்த்தகமுறைமையும் கிறி°தவ மிஷனரிகளினதும் இந்து நிறுவனங்களினதும் ஆட்சிக்கு போட்டியான கல்வி முயற்சிகளும் இவர்கள் மத்தியில் இருந்து சுயாதீனமாக சொந்தக்காலில் தனியாக நிற்கும் கூட்டத்தை உருவாக்கியிருந்தது. சாதிய அமைப்பில் ஒடுப்பட்ட சாதியினர் உற்பத்தி உறவுகளினால் உயர்சாதியினரின் மேலாதிக்க நிலைக்கு உட்பட்ட நிலைகளில் வாழ்வதே வழக்கமானதாகும். மேற்கூறிய நிகழ்வுகளினால் இவர்கள் மத்தியிலிருந்து ஒரு கூட்டம் இந்த இரும்புப் பிடியிலிருந்து விலகியது. அரசாங்க உத்தியோகம் பார்ப்பவர் களாகவும் சொந்த நிலங்களை வைத்திருப்பவர்களாகவும், சொந்த வர்த்தகத்தில் ஈடுபடுபவர்களாகவும், நகர் புறத்தில் பட்டறைத் தொழில்களில் ஈடுபடுபவர்களாகவும் இவர்கள் விளங்கினர். யாழ் நகரப் பகுதி, மானிப்பாய், சங்கானை, வதிரி, மட்டுவில் போன்ற இடங்களில் இவ்வாறான ஒரு கூட்டம் உருவாகியிருந்தது. இக்கூட்டமே சாதிப் போராட்டங்களுக்கு தலைமை தாங்கியது.

கல்வி, பொருளாதாரம், அரச உத்தியோகங்களில் வாய்ப்பினைப் பெறுதல் என்பதில் இந்த கூட்டம் அதிக கவனம் செலுத்தியது. பாடசாலை அனுமதியில் சமத்துவம், ஆசிரிய கலாசாலையில் சமத்துவம் போன்ற விடயங்களில் ஆரம்பத்தில் கவனம் செலுத்தியவர்கள் 30-களின் இறுதியில் தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் பொருளாதார முன்னேற்றங்களில் கவனம் செலுத்தினர்.

இதன் ஒரு நடவடிக்கையாக தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் பிரதான தொழிலான கள் இறக்கும் தொழிலில் உள்ள சிரமங்களை நீக்கும் பொருட்டு 1933-இல் வட இலங்கைகள் இறக்கும் தொழிலாளர் சங்கம் உருவாக்கப்பட்டது. எ.வி. தம்பையா இச்சங்கத்தினை உருவாக்குவதில் முன்னின்றார்.

1931-இல் சர்வஜன வாக்குரிமை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதனால் அரசாங்க சபையில் பிரதிநிதிகளான உயர்சாதித் தமிழர்களும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களினதும் வாக்குகளை பெறுவதற்காக தமது சாதி அகங்காரத்தை சற்று அடக்கி வாசித்து அவர்களின் நலன்களிலும் தவிர்க்க முடியாமல் அக்கறை காட்டினர்.

தாழ்ந்த சாதியினரும் வாக்குகளைப் பெற்று விடுவார்களே என்பதற்காக சர்வஜனவாக்குரிமையை கடுமையாக எதிர்த்த சு.நடேசன் (சேர்.பொன் இராம நாதனின் மருமகன்) பின்னர் இவர்களின் வாக்குகளைப் பெறுவதற்காக 1936-ம் ஆண்டு அரசாங்கசபையில் மரவரி முறையை சட்டமாக்கினார். ஆரம்பத்தில் இவரது தொகுதியான காங்கேசன் துறைத் தொகுதியில் பரீட்சார்த்தமாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மரவரி முறை வெற்றியளித்ததைத் தொடர்ந்து பின்னர் குடாநாடெங்கும் அமுலாக்கப் பட்டது. இம்மரவரிமுறை உயர்சாதியினரின் கெடுபிடிகளிலிருந்து இவர்களது சீவல் தொழிலை பாதுகாக்க பெரிதும் உதவியது.

40-களின் ஆரம்பத்தில் இச் சுயாதீனப் பிரிவினர் மத்தியில் தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் உரிமைகளைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டுமானால் அவர்களின் ஒன்றுபட்ட குரல் அவசியம் என்பது உணரப்பட்டது. வட இலங்கையில் வாழும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் அனைவரையும் ஒன்றிணைத்த அமைப்பை உருவாக்க வேண்டும் என இவர்கள் தீர்மானித்தனர். எஸ்.ஆர். ஜேக்கப் ,ஆ.ம. செல்லத்துரை, வி.ஜே. அரியகுட்டி போன்றவர்கள் இதில் முன்னனியில் நின்றனர். இவர்களின் முயற்சியினால் “வடஇலங்கை ஒடுக்கப்படும் தமிழர்களின் மாநாடு” 1943-ம் ஆண்டு ஏப்பிரல் மாதம் 24-ம் திகதி கூட்டப்பட்டது. இம்மாநாட்டிலேயே “வட இலங்கைச் சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபை” எனும் அமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. இதன் தலைவராக ஒடுக்கப்படும் தமிழ் ஊழியர் சங்கத் தலைவராகவும் சாதிப் போராட்டங்களை நடத்தி, அவர்கள் மத்தியில் பிரபல்யமாகவும் இருந்தவரான “யோவேல் போல்” தெரிவு செய்யப்பட்டார். 1944-இல் இவ் அமைப்பு இலங்கையில் வாழும் அனைத்து தாழ்த்தப்பட்ட தமிழர்களையும் இணைக்கும் வகையில் “அகில இலங்கைச் சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபை” எனப் பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது.

சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபையின் இரண்டாவது மாநாடு, 1944-ம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் 24-ம் திகதி யாழ்நகர மண்டபத்தில் நடைபெற்றது. தாழ்த்தப் பட்டவர்கள் மத்தியிலிருந்து முதலியார் பட்டம் பெற்ற ஏ.பி. இராமச்சந்திரா மாநாட்டிற்குத் தலைமை வகித்தார்.

இம் மாநாட்டிலும் சாதிய உற்பத்தி உறவுகளிலிருந்து விடுபட்ட கூட்டத்தினரின் நலன்களே முதன்மைப்படுத்தப்பட்டன. தாழ்த்தப்பட்ட மாணவர்களின் கல்வி நிலையை முன்னேற்றுதல், ஆசிரிய பயிற்சிக் கலாசாலைத் தெரிவில் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கும் வாய்ப்பளித்தல், சிறு உத்தியோகங்களில் வாய்ப்புக்களை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தல், தாழ்த்தப் பட்டவர்களுக்கென தனியான சட்டசபைப் பிரதிநிதித்துவத்தைப் பெறுதல் போன்ற விடயங்களுக்கு முன்னுரிமை கொடுக்கப்பட்டு தீர்மானங்கள் எடுக்கப்பட்டன. அத்துடன் அடிநிலை தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் பிரச்சினைகள் என்ற வகையில் சீவல் தொழிலைப் பாதுகாத்தல், பனைவள குடிசைக் கைத்தொழிலை வளர்த்தல் என்பன பற்றிய தீர்மானங்கள் எடுக்கப்பட்டன.

1944-ம் ஆண்டு சோல்பரிக் குழுவினர் புதிய அரசியல் யாப்பினை சிபார்சு செய்வதற்காக இலங்கைக்கு வந்தபோது மகாசபையும் சாட்சியம் அளித்தது. உயர் சாதியினரது எதிர்ப்பையும் மீறி இரகசியமாக சோல்பரிக்குழு உறுப்பினர்களுக்கு தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் வசிப்பிடங்களும் காட்டப்பட்டது. இச்சாட்சியங்களில் மகாசபையின் இரண்டாவது மாநாட்டு தீர்மானங்களையே இவர்கள் அதிகளவில் வலியுறுத்தினர். ஆயினும் யாப்பில் உயர்சாதித் தமிழர்களின் கோரிக்கைகள் கவனத்தில் எடுக்கப்பட்டதே தவிர இவர்களின் கோரிக்கைகள் ஏறெடுத்தும் பார்க்கப்படவில்லை.

1945-ம் ஆண்டு செப்டெம்பர் மாதம் 2-ம் திகதி மகாசபையின் மூன்றாவது மாநாட்டின் போது இவர்களின் கோரிக்கைகளும் இந்திய தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் தலைவரான அம்பேத்கரின் கோரிக்கைகளோடு பெருமளவிற்கு ஒத்திருந்தன. தாழ்த்தப்பட்ட சட்டசபையில் விசேட பிரதிநித்துவத்தினை உருவாக்குதல், தாழ்த்தப் பட்டவர்களின் பொருளாதார கஷ்டங்களை விசாரிக்க ஒரு தனி ஆணைக்குழுவை உருவாக்குதல், கல்விப்பிரச்சினைகளில் சலுகைகளை வழங்குதல், உள்ளூராட்சிச் சபைகளில் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு ஏற்றவகையில் வட்டாரங்கள் பிரிக்கப்படுதல் என்பன தீர்மானங்களாக எடுக்கப்பட்டன. இவர்கள் மத்தியில் இருந்து உருவான சட்டத்தரணி ஜே.டி.ஆசீர்வாதம் மாநாட்டிற்கு தலைமை வகித்திருந்தார்.

இக்காலகட்டத்தில் இடது சாரிக்கட்சிகளும் வடக்கே வளர்ச்சியுற ஆரம்பித்தன. 1940-இல் லங்கா சமசமாஜக் கட்சியிலிருந்து ஸ்ராலினை ஆதரித்தவர் வெளியேற்றப்பட்டதைத் தொடர்ந்து வெளியேறியவர்கள், 1943-இல் இலங்கைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை உருவாக்கினர். இக்கம்யூனிஸ்ட் கட்சி மு. கார்த்திகேயனால் யாழ்ப்பாணத்தில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட போது தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் மத்தியில் இருந்தும் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் உருவாகினர். டொமினிக் ஜீவா, டானியல், எம்.எல். சுப்பிரமணியம், கே. பசுபதி போன்றவர்கள் இவர்களில் முக்கியமானவர்களாக விளங்கினர். இவர்கள் கம்யூனி°ட் கட்சியில் அங்கம் வகித்த அதே வேளை, தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் என்ற வகையில் மகாசபையிலும் அங்கம் வகித்தனர். எனினும், மகாசபையின் ஆதிக்கம் இவர்கள் கைகளில் இருக்கவில்லை. மாறாக சற்று மிதவாதிகளான ஏனையவர்களின் கைகளிலேயே இருந்தது. இம்மிதவாதிகள் தீவிர போராட்டங்கள் எவற்றையும் ஆதரிக்கவில்லை. மகஜர்கள், வேண்டுகோள்கள் என்பவற்றினூடாக தாழ்த்தப்பட்டவர்களில் இருந்து தோன்றிய உயர் பிரிவினருக்கு சலுகைகளைப் பெற்றுக் கொடுப்பதே இவர்களின் நோக்கமாக இருந்தது. இவ்விரு பிரிவினருக்குமிடையிலான முறுகல் நிலை சபைக்குள் தொடர்ச்சியாக இருந்து வந்தது. ஏற்கனவே யாழ்ப்பாணம் வில்லூன்றி மயானப் பிரச்சினை இம் முறுகல் நிலையை வெளிக்காட்டியிருந்தாலும், 1947 தேர்தலே அதிகளவில் வெளிக் காட்டியிருந்தது.

1944-ம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் 24-ம் திகதி சாதி அடிப்டையிலான வழக்கத்திற்கு மாறாக ஆரியகுளத்தைச் சேர்ந்த தாழ்த்தப்பட்ட ஒருவரின் உடல் யாழ் வில்லூன்றிமயானத்தில் எரிக்கப்பட்டபோது உயர்சாதியினர் துப்பாக்கிப் பிரயோகம் செய்தனர். இதனால் முதலி சின்னத்தம்பி என்பவர் துப்பாக்கிச் சூட்டுக்கு பலியாகினார். இப் போராட்டத்திற்கு மகாசபையில் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் ஆர்வம் காட்டிய அளவிற்கு மிதவாதிகள் ஆதரவு காட்டவில்லை. இப்பிரச்சினை தொடர்பான வழக்கில் சமசமாஜக் கட்சியின் தலைவர்களான சி. தர்மகுலசிங்கம், வி. சிற்றம்பலம் போன்றோர் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்காக வாதாடினர்.

மகாசபை உருவான காலம் இரண்டாம் உலக யுத்தக் காலமானபடியால் இலங்கையின் தேர்தல்கள் அனைத்தும் ஒத்திப்போடப்பட்டன. இதனால் 1947 வரை தேர்தல்கள் குறிப்பாக சட்டசபைக்கான தேர்தல்கள் பிற்போடப்பட்டன. 1947-ம் ஆண்டு புதிய சோல்பரி யாப்பின் கீழ் தேர்தல் நடைபெற்றது. இந்நாட்டில் இருபெரும் சக்திகளாக தமிழ்க் காங்கர° கட்சியினரும், போட்டியிட்டனர். மூன்றாவது சக்திகளாக இடது சாரிகள் விளங்கினர். தேர்தலில் யாருக்கு வாக்களிக்கப்பது என்பது தொடர்பாக மகாசபைக்குள் குழப்பநிலை காணப்பட்டது. தமிழர் காங்கிரஸ் கட்சியை எதிரியாக கருதியமையினால் அதற்கு வாக்களிப்பது தொடர்பாகவே முரண்பாடு காணப்பட்டது. மிதவாதிகள் ஐ.தே.கட்சிக்கு ஆதரிப்பதிலேயே அக்கறை காட்டினார். ஐ.தே.க. ஆட்சி அமைக்கக் கூடிய நிலை இருப்பதனால் உடன் கலுகைகளைப் பெறுவது இலகுவாக இருக்கும் என அவர்கள் கருதினர். குறிப்பாக நியமன சட்டசபை பிரதிநிதித்துவம் வழங்கப்படும் என ஐ.தே.சட்சியினர் ஏற்கனவே ஆசை காட்டியிருந்தனர். மாறாக மகாசபையில் இருந்த கம்யூனி°டுகள் இடதுசாரிக் கட்சிகளை ஆதரிப்பதையே நோக்கமாக கொண்டிருந்தனர். இம் முரண்பாடுகள் பெரிதாக வளர்ச்சியடைந்தால் இறுதியில் மகாசபை அமைப்பு ரீதியாக எவருக்கும் ஆதரவாக பிரச்சாரம் செய்வதில்லை எனத் தீர்மானித்தது. எனினும் மிதவாதிகளில் பெரும்பான்மையோர் ஐ.தே.க சார்பாக பிரச்சாரம் செய்தனர். குறிப்பாக சபையின் முக்கிய தலைவர்களில் ஒருவரான முதலியார் இராசேந்திரா, ஐ.தே.கட்சிக்காக நேரடிப் பிரச்சாரத்தில் ஈடுபட்டார். குறிப்பாக சபையின் பெரும்பான்மை ஐ.தே. கட்சிக்கு சார்பாகவே பிரச்சாரத்தில் ஈடுபட்டது மகாசபையில் இருந்த இடது சாரிகளில் பெரும்பான்மையோர் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்காக பிரச்சாரம் செய்தனர்.

மகாசபையின் பெரும்பான்மை ஐ.தே.கட்சிக்கு சார்பாக இருந்ததினால் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் தமிழ்த் தேசியத்திற்கு எதிரானவர்கள் என முதன் முதலாக முத்திரை குத்தப்பட்டது. ஏனெனில் இத் தேர்தல், தமிழ்த் தேசியம் வலிமையானதா இல்லையா என்பதை பரிசீலிக்கும் ஒரு தேர்தலாகவே குடாநாட்டில் கணிக்கப்பட்டது. இதனால் தமிழ்த் தேசிய சக்திகளும், தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்திற்கு இரு துருவங்களாகினர்.

உண்மையில் இவ் இரு துருவ நிலைக்கு தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் அமைப்புகளை விட தமிழ்த் தேசியத்தை முன்னெடுத்த அமைப்பு என்ற வகையில் தமிழ்க் காங்கிரஸ் கட்சியே அதிகபொறுப்பினை எடுத்திருக்க வேண்டும். ஒரு ஒடுக்கப்பட்ட சமூகமாக இருப்பதனால் தேசிய சக்திகளே முதலில் ஆதரவுக் கரத்தினை நீட்டியிருக்க வேண்டும். அவர்கள் நீட்டாதது துரதி°டமானது. அவ்வாறு நீட்டுவதற்கு ஜீ.ஜீ. பொன்னம்பலத்தினதும், தமிழ் காங்கர° கட்சியினரதும் உயர் சாதித் தடிப்பு விட்டுக்கொடுக்கவில்லை.

ஆனால் சமூகத்திற்கு மாறான தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் ஏற்கனவே ஆதவுக் கரத்தினை நீட்டியிருந்தும் ஜீ.ஜீ. பொன்னம்பலம் உதறித் தள்ளினார். 1945 நோல்பரிக் குழுவினர் விசாரணை நடத்திய போது மகாசபை தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் சார்பாக தனியான சாட்சியம் அளித்து தமிழர் ஒற்றுமையைக் குழுப்ப வேண்டாம் எனக் கேட்டுக் கொண்டார். இது தொடர்பான ஒரு கூட்டம் மகாசபையால் யாழ்ப்பாணத்தில் கூட்டப்பட்டது. அதற்கு ஜீ.ஜீயும் வருகை தந்திருந்தார். அக்கூட்டத்தில் வைத்து ஜீ.ஜீ.யின் சாட்சியத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் நலம், கல்வி, தொழில், தீண்டாமை போன்ற விடயங்களும் இடம் பெற்றால் தாம் தனியாக சாட்சியம் அளிப்பதை கைவிடுவதாக மகாசபையினர் கூறினர். ஜீ.ஜீ. இதனை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. மகாசபையினர் தனியாக சாட்சியமளிப்பதாக முடிவெடுத்தனர்.

தமிழ்த் தேசியம் முதற் தடவையாகத் தாழ்த்தப்பட்டவர்களை இணைப்பதில் தோற்றுப்போனது.

இரண்டாவது சந்தர்ப்பம், 1947 தேர்தலின் போது இடம் பெற்றது. தேர்தல் அறிக்கைகளில் ஐ.தே.க. தீண்டாமைக்கு எதிரான கருத்துக்களை முன்வைத்ததோடு, அவர்கள் நலன் சார்ந்த பல திட்டங்களையும் முன்வைத்தது. அத்தோடு தேர்தலின் பின்னர் நியமன சட்டசபை பிரதிநிதித்துவம் வழங்குவதாகவும் உறுதியளித்தது. ஆனால் ஐ.தே.க.வின் அளவுக்கு கூட தமிழ்க் காங்கிரஸ் கட்சியினர் எதையும் முன்வைக்கவில்லை. தாழ்த்தப்பட்டவர்களை வேட்பாளர்களாக நிறுத்தவும் இல்லை.

ஐ.தே.க. தான் உறுதியளித்த படியே தேர்தலின் பின்னர், முதலியார் இராசேந்திராவை செனட்டராக்கியது. தமிழ்த் தேசியம் இரண்டாவது தடவையும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களை இணைப்பதில் தோல்வி கண்டது.

மறுபக்கத்தில் மகாசபையினரும் அதில் அதிகம் பங்கு வகித்த இடது சாரியினரும் வளர்ந்து வரும் தமிழ்த் தேசியத்தை அடையாளம் காணத்தவறினர். இவ்வொடுக்கு முறைகளும் அதற்கு எதிரான போராட்டங்களும் இவர்களுக்கு  கேலிக்குரிய விடயங்களாகவே விளங்கின.

தேசிய இன ஒடுக்குமுறைகள் பூதம் போல வளர்ந்து இவர்களையும் கொள்ளை கொண்டபோது அரசியல் இவர்களை விட்டு மிகத் தொலைவிற்கு சென்று விட்டிருந்தது.

விளைவு தமிழ் மக்கள் மத்தியில் இருந்து மட்டுமல்ல தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் மத்தியில் இருந்தும் கூட இவர்கள் அடையாளம் காணாமல் தூக்கி வீசப்பட்டனர்.

( கொழும்புவிலிருந்து வெளியான சரிநிகர் ஏட்டில் பிரசுரமான இக்கட்டுரை 1997 ஆம் ஆண்டு தலித் இதழில் மீள்பிரசுரம் செய்யப்பட்டது )